Begin mei schreef ik al over een toptelling op mijn reptielentelroute op de Veluwe. Vooral de hoeveelheid zandhagedissen was erg groot, met een gladde slang en hazelworm als bonus. Een week geleden was het alweer tijd voor de volgende telronde, deze keer samen met Gijs. En dat was een groot succes.
We telden op de eerste route (dezelfde als de vorige toptelling) maar liefst anderhalf keer zoveel zandhagedissen als de vorige keer: 36. Dat zijn aantallen die we al een tijd niet meer gehaald hebben. Bovendien vond ik een flinke addervrouw, een soort waarmee het heel slecht gaat op de Veluwe. Op deze route dachten we vorig jaar de laatste adder gezien te hebben toen we voor het tweede jaar op rij één en hetzelfde vrouwtje zagen. Dit was echter een andere en op een andere plek, dus dat is een (heel bescheiden) lichtpuntje. Nog mooier was dat ze zich fantastisch liet zien. Kort daarna blunderden we tegen een draaihals aan (niet op de foto helaas) en de telling werd nog aangevuld door twee hazelwormen.
Al helemaal in mijn nopjes reed ik naar het volgende gebied, waar ik Gijs liet kennismaken met de vele libellen. De telronde duurde daardoor iets langer, maar dat was het waard. Het was inmiddels wat warm voor reptielen, ze hoefden niet echt meer op te warmen. Toch zagen we nog een redelijk aantal zandhagedissen, een hazelworm, een adder en zes ringslangen. De laatste had een geniale truc in petto. Een groot vrouwtje leek rustig te zonnen, maar toen we een stap dichterbij kwamen ging de kop omhoog, nek breed en luid sissend deed ze een cobra na. Ze gleed snel door het gras, nog steeds in cobrahouding. Bij een boomstam keek ze nog één keer dreigend om en voor we met onze ogen konden knipperen was ze volledig onder de boomstam verdwenen. Wat een spektakel op het eind!
Verder hadden we het rondje inmiddels gevuld met een redelijk aantal noordse witsnuitlibellen (steeds zeldzamer in de zuidelijke helft van Nederland en op de Veluwe), een prachtige grote ribbelboktor en een dikke rugstreeppad. Die had nog niet eerder gezien in het gebied. Ook erg de moeite waard dus! De grootste opwinding was toen ik dacht een vrouwtje maanwaterjuffer te zien, de eerste in vijf jaar in het gebied. Helaas bleek het een enorm afwijkende watersnuffel te zijn, veel donkerder dan normaal en met een heel bescheiden schouderstreep. Ik werd behoorlijk in de maling genomen…
Maar goed, het was dus weer een vruchtbaar rondje. Op naar de volgende!
JFK Natuurblog 