Eens in de zoveel tijd weet ik weer eens tijd te vinden om Kylian op te zoeken. Die is voor z’n studie in Vlissingen gaan wonen. Nadeel: heel ver weg. Voordeel: optimaal vakantiegevoel als ik er eenmaal ben met de zon, zee en duinen.
Half mei was ik er weer eens. Gelukkig vindt Kylian het ook leuk om buiten te zijn en door de natuur te struinen. In een goeie bui heeft hij zelfs genoeg geduld om te wachten tot ik eindelijk klaar ben met foto’s maken.
Op zaterdag maakten we er echt een vakantieuitje van. Met de boot naar de overkant van de Westerschelde, naar Breskens. Er ligt daar een mooi natuurontwikkelingsgebied, Waterdunen, dat ook onderzoeksgebied is van Hogeschool Zeeland, waar Kylian studeert. En ik vond het een geschikte plek om even vogeltjes te gaan kijken. Zo hadden we allebei iets.
Waterdunen wordt beïnvloed door de Westerschelde, via een grote duiker onder de dijk door. Zo is het water er niet alleen redelijk zout, maar is er ook invloed van eb en vloed. Dat trekt verschillende kustvogels aan. In het gebied broeden grote sterns, dwergsterns en zwartkopmeeuwen. In de trektijd zitten er ook heel veel trekvogels.
Nieuwe mode is de graszanger als vrij algemene broedvogel. Ik had het vogeltje al eens gezien in Frankrijk, maar sinds een aantal jaar doet het beestje het ook goed in Zeeland. In Nederland had ik hem nog nooit gezien. Maar in Waterdunen in overvloed. Foto’s wilden helaas niet echt lukken. Ze waren goed te horen en toen ik door had dat ze dat zingen in de lucht doen was zien ook niet heel moeilijk meer, maar ik heb ze dus letterlijk niet zien zitten. Als het even genoeg was met de zangvluchtjes doken de beestjes diep in de begroeiing.
Rond 15:00 namen we de boot terug. We hadden het wel gezien, maar we waren nog niet klaar voor vandaag. Ik vertelde Kylian dat er een kwakkenkolonie zit in Middelburg en die wilde hij wel zien. De oorsprong is enigszins dubieus – waarschijnlijk is het begonnen met een paar ontsnapte dieren – maar inmiddels broeden de kwakken er al jaren in het wild en is de kolonie flink gegroeid.
De kolonie zit gewoon in een park aan de rand van de stad. Op een eilandje, buiten bereik van vervelende mensen. Dat wel. We moesten even zoeken, maar toen zag ik de eerste kwak. Ik zag net een stukje verenkleed tussen de takken door. Best dichtbij in een overhangende tak boven het water. Ik stapte een stukje opzij om hem beter te kunnen zien, de kwak keek om het hoekje, zag mij en was gelijk weg.
Kort daarna ontdekten we de echte kolonie. Er zaten verschillende nesten, ouders die met nestmateriaal sleepten en net uitgevlogen jongen die wat klungelig door de bomen en struiken klauterden. Een heel leuk gezicht!
Ik heb best een beetje een zwak voor reigers gekregen, en dan met name de wat mysterieuze beesten. De roerdomp, het woudaapje en de kwak dus. Van die kleine reigertjes die lastig te vinden zijn (al valt dat met de kwak nog redelijk mee) en die door het het riet en de bomen klauteren. Daarbij is de kwak ook gewoon heel mooi. Ik heb ze in Hongarije ook gezien, maar daar waren ze erg schuw en heb ik ze niet heel goed kunnen bekijken. Hier viel het uiteindelijk mee, zij het van een afstandje aan de overkant van het water. De jongen wisten sowieso niet wat bang zijn is, die zaten gewoon open en bloot een beetje te zonnen en te wachten tot er eten zou komen. Eén volwassen kwak kwam nog even mooi vooraan zitten, de rest zat meer tussen de struiken en op de nesten.
De kwak is grotendeels nachtactief, al ontkomen ze er zeker in de tijd dat ze jongen hebben niet aan om ook overdag op jacht te gaan. Als het donker is zijn ze een stuk actiever en laten ze regelmatig hun KWÀÀÀK horen. Terwijl wij er stonden hoorden we vooral de jongen een beetje krijsen, maar later lieten ook de volwassen dieren zich horen.
Heel wat plaatjes verder was ik tevreden. Er stond mooi licht op nu, we waren precies op het goeie moment. We telden er uiteindelijk zo’n 25, ongeveer de helft volwassen en de helft jong. En wat zijn kwakken toch leuk!
JFK Natuurblog 