De grote opmars van de grootste knager

Limburg, anderhalf jaar geleden. Op de camping waar ik sta, is het een drukte van jewelste langs de waterkant. Elke avond komt er een bevergezin tevoorschijn in de beek. Iedereen komt even kijken terwijl de bevers de malse wilgenblaadjes proberen te bemachtigen door aan de hangende takken te trekken en complete bomen om te knagen. Een fraai schouwspel, begeleid door het enthousiaste commentaar van de campinggasten. Sommigen konden wel een uur langs de waterkant staan. Of ik dat zelf was? Misschien…

Toch is de bever lang niet altijd zo geliefd geweest bij de mens. Al lang geleden werd dit pijnlijk duidelijk, toen het laatste Nederlandse dier in 1826 gedood werd. Ruim anderhalve eeuw hebben we hem moeten missen, tot het idee kwam om de bever te herintroduceren. Vanaf 1988 werd dit ook gedaan en het grootste Europese knaagdier deed het goed. Van een absolute zeldzaamheid groeide hij uit tot een vrij algemene verschijning in de Nederlandse wateren.

In de omgeving van Wageningen komt de bever in verschillende gebieden voor: onder andere in de Wageningse Bovenpolder en de Blauwe Kamer. Ook zag ik al eens omgeknaagde bomen langs het Valleikanaal.

Toch was ik enorm verbaasd dat ik tijdens een lunchwandelingetje omgeknaagde stammetjes ontdekte binnen de bebouwde kom. Ik was niet de eerste die zijn aanwezigheid opmerkte; er waren al wat waarnemingen van sporen in de wijk.

Waar je ruim 30 jaar geleden nog niet eens een bever zou kunnen zien in ons land, hoef ik nu amper mijn huis nog uit. De grote knager is tot grootse dingen in staat. En ik? Ik overweeg een camping te beginnen aan de waterkant in de wijk.

Na zes jaar met veel plezier geschreven te hebben was dit mijn laatste column in deze rubriek van De Gelderlander. Ik ga uiteraard wel door met het schrijven over mijn buitenavonturen op JFK Natuurblog. In januari word ik in de krant opgevolgd door een nieuwe jonge enthousiasteling.

Geplaatst in De Gelderlander, Vallei-editie Regio pagina 2 (woensdag 7 december 2022).