Op heterdaad betrapt

Ongeveer een week geleden schreef ik in De Gelderlander over de sleedoornpage en zijn obsessie voor guldenroede. Klik hier om het verhaal (sinds 22 augustus op mijn blog) te lezen. Afgelopen vrijdag kreeg dit verhaal nog een staartje na een uit de hand gelopen lunchpauze die tot kwart voor zes duurde.

Met een bord pasta in mijn hand ontdekte ik twee eileggende sleedoornpages bij de sleedoorns achter mijn huis in Wageningen. Na eerst al kijkend genoten en met mijn telefoon wat kiekjes gemaakt te hebben, besloot ik toch maar mijn camera te halen. Een goeie beslissing. In eerste instantie leken beide dames gevlogen te zijn, En dat was ook zo. Maar even later vond ik er toch weer eentje.

*Mevrouw sleedoornpage showt haar kleuren in het licht aan de rand van het struweel.*

*Het vrouwtje van de sleedoornpage is te herkennen aan de oranje halvemaanvormige vlekken. Bij het mannetje ontbreken deze.*

Dankzij die ik al met mijn telefoon had gemaakt bleek het zelfs een derde vrouwtje te zijn! En druk bezig met nageslacht maken. Behoedzaam kroop ze over de sleedoorntakjes, beginnend in de zon aan de buitenkant van het struweel, maar steeds dieper de schaduw in. Ik was blij met mijn ringflitser, dat was mijn enige kans om er foto’s van te kunnen maken. Met haar achterlijf zocht ze naar geschikte plekjes om haar eitjes achter te laten. Ze legde ze in de oksels van de zijtakjes ten opzichte van de tak waar ze overheen kroop. Zo zit het eitje optimaal beschut.

*Sluipend door het dichte struikgewas op zoek naar een geschikte plek om eitjes te leggen.*

*Een enigszins artistiek plaatje van de sleedoornpage in haar habitat: de donkere sleedoornstruik, inclusief een vrucht vaag op de voorgrond.*

*Het gaat bijna gebeuren, ze is bijna op de goede plek aangekomen!*

Net als de eerste twee vrouwtjes legde dit vrouwtje een stuk of vijf eitjes. De eitjes zullen overwinteren tot er in het voorjaar een rups uit kruipt. Komende winter, als het blad van de struiken is en de eitjes veel makkelijker te vinden zijn, ga ik zeker kijken hoe veel eitjes er precies gelegd zijn!

*Het achterlijf wordt gekromd; het eerste eitje is in aantocht.*

*Daar is nummer 1, nog kleddernat rechtstreeks uit het lijf van de vlinder.*

Nadat ik al drie eileggende vrouwtjes zag besloot ik dat dit kennelijk een goed moment was om ook de rest van de wijk door te lopen om sleedoornpages te zoeken. Die hypothese bleek te kloppen, want ik trof maar liefst vier mannetjes aan die zich tegoed deden aan de bloemen van de guldenroede. Normaal is een sleedoornpage een soort die je niet snel op bloemen ziet (met name de mannetjes voeden zich vooral met honingdauw), maar voor guldenroede maken ze graag een uitzondering.

*Een fotoserie van het laatste mannetje sleedoornpage dat ik vond in de wijk. Vele buurtbewoners hebben deze zeldzame beauty kunnen bewonderen!* **— Klik op een foto om de serie te openen en gebruik de pijltjes naar rechts om de foto’s groter te zien.**

Allemaal lieten ze zich mede dankzij het bewolkte weer heel rustig bekijken. Vooral het laatste exemplaar, ook het meest verse exemplaar van allemaal. Dat liet zich vijf kwartier lang bekijken en zeker vijftien buurtbewoners hebben het beestje kunnen bewonderen. Ik voelde me echt een gids. Ik hield nog net geen vlaggetje in de lucht om achteraan te lopen. Heel leuk om mensen enthousiast te maken over een zeldzame vlinder die gewoon tussen de huizen leeft.