Hollandse winter

De Hollandse winter is voor een doorgewinterde reptielen- en insectenliefhebber een saaie tijd. Als het dan ook qua vogels erg stil is in de regio heb ik helemaal weinig inspiratie meer om naar buiten te gaan. Regelmatig ga ik ook zonder camera gewoon maar een rondje fietsen, meer voor het fietsen en buiten zijn dan voor de foto’s. Ik verwacht dan toch niet iets bijzonders te zien.

Wel leuk om te vermelden is een uilenroestplaats in de buurt van mijn huis. Ooit is geprobeerd geheim te houden waar deze was, voor de rust van zowel de buurt als van de uilen, maar sinds de dichte conifeer waar ze in zaten is gekapt en de pakweg 25 ransuilen goed zichtbaar verhuisd zijn naar een rijtje loofbomen langs een druk fietspad is er geen houden meer aan.

Elk weekend loopt een flink aantal gezinnen een ‘rondje uilen’. Bij de roestplaats is het een drukte van belang. Verschillende mensen met en zonder kinderen staan op ongeveer elk moment van de dag de uilen te bewonderen. Inmiddels hebben zowel buurtbewoners als de gemeente bordjes opgehangen met informatie en het verzoek om stil te zijn en afstand van elkaar te houden. Gelukkig voor de uilen zit er water tussen het fietspad en de bomen. Aan de andere kant van het water zijn roodwitte linten gespannen om te voorkomen dat de mensen te dichtbij komen. Zelf fiets ik meestal door. Ik heb de uilen inmiddels al vaak genoeg gezien en met die drukte kan ik leukere plekken verzinnen om rond te kijken. Toch kan ook ik af en toe een fotootje niet laten.

In het Binnenveld van Wageningen is het ook erg rustig wat vogels betreft. Ganzen zijn er wel wat, maar verder moet ik het vooral van de reeën hebben en soms een ringmus, het iets schattiger uitziend neefje van de huismus.

Ik moet in de winter vooral waardering in de kleine dingetjes zoeken. Gisterochtend heb ik direct bij huis naar eitjes van de sleedoornpage gezocht. Na twee groepen struiken afgezocht te hebben naar de kleine witte puntjes in de oksels van de zijtakjes en doorns aan de struik had ik nog niks gevonden. Ik begon langzaam de moed te verliezen na de beroerde zomers waardoor ik vorig jaar slechts 10% van het aantal eitjes vond van wat ik de jaren daarvoor vond. Bij de volgende struikengroep was het echter toch raak. Op een vrij klein stuk vond ik maar liefst 16 eitjes. Er is nog hoop voor dit mysterieuze en zeldzame vlindertje.