Pijlsnelle jager

Nu ik in Wageningen een natuuropleiding volg maak ik vaak gebruik van korte vrije momenten. Vaak hebben we een middagpauze van zo’n twee uur en als het lekker weer is, is dat precies genoeg om snel even wat te eten en daarna met een groepje op zoek te gaan naar beesten tot de volgende les begint.

Vandaag was zo’n dag. Ondanks de harde wind voelde het lekker aan buiten en met net wat zon leek het me de moeite waard om even bij één van mijn reptielentelroutes te gaan kijken. Ik ging alvast vooruit, de rest zou later aanhaken. Ik zette mijn fiets neer en liep met mijn camera paraat verder. Nog geen twintig meter had ik gelopen, toen ik een beweging zag. Iets kleins en bruins. Bijna altijd is het dan een rosse woelmuis, maar deze was sneller. Ik wachtte even af en dat werd beloond. Ik zag weer een beweging en een bruin koppie met een witte keel over een boomstronk heen gluren. In de schaduw van een liggende boomstam.

De wezel en ik staarden elkaar aan. Ik uiteraard via de zoeker van mijn camera. Na een paar tellen schoot hij weg, maar inmiddels snapte ik zijn patroon. Ik bleef in de richting waar hij verdween staren en hoefde niet lang te wachten op een nieuwe hint. Het kleine martertje flitste vlot tussen de takken door en keek vanaf een nieuw plekje nieuwsgierig in mijn richting. Met zijn neus in de lucht. Dat spelletje herhaalde zich een tijdje tot hij in een muizenholletje verdween. Want ja, zo klein is hij. Het is eigenlijk gewoon een flinke muis, maar dan twee keer zo lang. Ik wist dat de show nog niet afgelopen hoefde te zijn. En ja, een half minuutje later zag ik uit een ander holletje een ietwat bezand koppie de buitenwereld in gluren. En dit alles speelde zich op een kleine tien meter van mij af.

De show duurde tot de rest van de groep arriveerde. De rest heeft hem nog eventjes mooi gezien, waarna het hem toch te druk werd en hij in het dichte struikgewas verdween.

Ik vind marters één van de meest fascinerende groepen dieren. Ik heb er al verschillende ooit gezien, maar allemaal als een flits die de weg overstak of eventjes tussen de struikjes heen en weer rende. Mijn mooiste waarneming tot nu toe was een boommarter die door de boomtoppen langskwam klauteren, maar de foto’s komen niet eens in de buurt van deze kleinste Nederlandse marter. Want wat zijn ze moeilijk te fotograferen en wat is het eindelijk goed gelukt!

Ringslangen zagen we met wat moeite ook nog. Het was toch te winderig, maar vier slangen waren dapper genoeg om even buiten te gaan liggen. Ze lieten zich mooi zien.

Twee dagen geleden had ik ook al een mooi moment met een groepje na de colleges, aan het eind van de middag. In het kleine arboretum vonden we een vroedmeesterpad (ooit illegaal uitgezet daar, maar dat maakt hem niet minder mooi), de zeldzame bonte dennenschildwants en elders in Wageningen het zeer zeldzame lipvingermos, een soort die tot nu toe op nog maar één plek in Nederland gezien is. Deze hadden we dan ook niet zelf ontdekt maar gezien op een bekende locatie.