Geelgestreept prehistorisch monstertje

Er zijn weinig dieren die het voor elkaar gekregen hebben om zo lang hoog op mijn verlanglijstje te staan zonder dat ik hem wist te vinden. Meestal maakte ik er dan een uitje van en had ik het beestje vrij snel op de plaat. Maar met deze wilde het maar niet lukken. De larven vond ik al vaker, maar het ging me eigenlijk meer om zijn felgeel gestreepte prehistorisch ogende ouders. Vandaag kwam die wens eindelijk in vervulling!

Samen met mijn vroegere overbuurman, boswachter en reptielen- en amfibieënfanaat, ben ik vandaag een middagje de grens over geweest. Het doel laat zich na mijn inleiding een klein beetje raden: het ging om de vuursalamander. Nog niet al te lang geleden kwam deze verspreid door Zuid-Limburg wel voor, maar na het uitbreken van een schimmelziekte (Bsal) is de soort bijna overal in ons land uitgestorven. Ook in onze buurlanden gaat het niet goed, maar gelukkig zijn er daar veel meer gebieden waar de vuursalamander voorkomt. En ook helemaal niet zo ver van huis in de buurt van Oberhausen, dichterbij dan Zuid-Limburg vanuit Wageningen.

De vuursalamander is nachtactief, dus om hem overdag te vinden is het een kwestie van boomstammetjes omdraaien. Die lagen er gelukkig in overvloed, en zo duurde het niet zo lang voor we nummer 1 vonden. En wat een prachtbeest. Ik had uiteraard al zat foto’s gezien, maar daarop zie je het formaat niet. Zeker na de vele kleine watersalamanders die ik de laatste tijd gezien heb was dit echt een dino. Zo’n 20 centimeter lang, heel fors gebouwd. En dan die kleuren: glimmendzwart met felle, donkergele strepen en vlekken. Alles om zijn vijanden te vertellen dat hij giftig is en zeker geen lekker hapje. Qua kleuren doet hij zeker niet onder voor een tropische gifkikker.

Vanwege de beperkte tijd die we hadden hebben we flink doorgewerkt en amper naar andere dingen gekeken. Bij het beekje keken we natuurlijk wel even rond en vonden we zo’n vijftien vuursalamanderlarven. Deze volgen niet echt een jaarlijkse cyclus. De eitjes worden zo af en toe gedumpt en de beesten kunnen de winter gewoon als larve overbruggen. Je kan dus op elk moment in het jaar elk stadium vinden. Een winterslaap doen ze ook niet echt aan: als het warm genoeg is gaan ze aan de wandel en als het te koud is niet.

Ik ben niet zo snel meer enorm onder de indruk van dieren. Daar ben ik inmiddels wel overheen. Maar met deze geweldig mooie salamanders was dat wel anders. Zeker bij de eerste begon mijn hart sneller te kloppen en keek ik vol bewondering naar by far de grootste salamander die ik ooit gezien heb. Ook bij de dieren die volgden bleef die verwondering. In totaal vonden we er 12.

Eén dier leek helaas de schimmelziekte Bsal te dragen. Bij mijn weten was dit nog niet bekend uit dit gebied, maar het is op veel plaatsen al doorgedrongen. Bij dit dier weet ik het niet zeker, het kan ook nog een afwijking in de huid zijn. Voor de zekerheid hebben we het dier niet aangeraakt en voorzichtig weer toegedekt met de stam waar hij onder zat. De foto gaat naar een kenner.

Het flitsbezoek aan onze oosterburen is gerust een groot succes te noemen. De vuursalamander stond heel hoog op mijn wensenlijstje. En zo veel moeite als ik er eerder al in stak om hem te zien, zo makkelijk ging het vandaag. Maar ik ben er blij mee. Wat een beest!