Rietsluiper in het zonnetje

Een klein watervogeltje dat door het riet sluipt. Veel mensen zullen hem nog nooit gezien hebben, of misschien als flits. Gehoord misschien wel, want dat is erg opvallend: hij maakt het geluid van een krijsend speenvarken. Ik heb het over de waterral.

Erg zeldzaam is hij niet, maar hij laat zich niet graag zien. Hij zit veel in dichte rietkragen en daar komt hij het liefst niet uit. Maar soms doet zich een buitenkansje voor, zo fotografeerde ik al twee keer eerder een waterral van dichtbij, twee keer in hetzelfde slootje. En ja, ook deze winter is hij er weer.

Met Hendrike ging ik een kijkje nemen. Langzaam fietsend, speurend tussen het riet. En dat het nog niet zo makkelijk is om een waterral te vinden, zelfs als je ernaar zoekt, bleek maar weer eens. We waren er blijkbaar voorbij gefietst, maar een vogelaar achter ons wist waar hij moest zoeken. Ik zag hem stoppen en kijken en wij kwamen ook. En ja hoor, onderachtertussen het riet zat hij dan. Terwijl veel rietvogels een fantastische schutkleur hebben valt dat bij de waterral nogal tegen, maar door zijn gedrag is het toch nog niet makkelijk.

Als je dan even geduld hebt laat zo’n beestje zich heel aardig zien. Hoe lang dat tijdje is weet je alleen niet van tevoren. In dit geval niet heel lang. De rietkraag langs het slootje was niet heel dicht en af en toe kwam hij er eventjes tussenuit. Omdat het slootje niet breed was, was de afstand ook niet groot. En de waterral niet schuw. Dat moet ook op zo’n plek, want er komen om de haverklap wandelaars en fietsers voorbij. Waarvan het grootste deel vreemd staat te kijken als je op je buik in de berm ligt en het overige deel naast je gaat liggen om ook te kijken.

Zo kregen we een show, prachtig in de middagzon. Het licht was erg fel, maar dat leverde ook buitenkansjes op. Een beetje experimenteren met belichtingen. Het sterke contrast tussen de fel oplichtende vogel en de schaduwen tussen het riet zijn funest voor een mooie egale foto, maar als je er goed gebruik van maakt kan het zelfs bijna lijken of de foto ’s nachts is gemaakt met een felle lamp op de vogel gericht. Een felle lamp genaamd de zon in dit geval. De schaduwen vallen nóg donkerder uit dan in het echt.

In eerste instantie baalde ik een beetje van het (te) felle licht, maar achteraf ben ik blij met mijn wat experimentele foto’s. Een mooi fotomiddagje dus!