Spaanse zomer 5: Rovers op het hoogtepunt

Op de laatste dag van juli vertrokken we met het hele NJN-kamp in de busjes naar een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van het kamp. Het kampterrein was weliswaar al in bergachtig terrein, maar het kon nog een stuk hoger. De Pyreneeën waren niet zo gek ver weg, dus daar gingen we heen. Een uur rijden naar de voet van de berg en drie kwartier over een hobbelige grindweg naar boven, naar de parkeerplaats van Fontalba op 2100 meter hoogte.

Eigenlijk was de route naar boven al spectaculair. Overal waar we keken zagen we al de grote roofvogels vliegen, allemaal vale gieren die met de eerste zonneschijn van de dag omhoog cirkelden vanaf de slaapplaatsen. Ik denk dat er minstens 40, misschien wel 60 vale gieren rondvlogen. En naarmate we hoger kwamen konden we ze steeds beter zien. Helaas zat ik niet voorin, waardoor ik geen premium uitzicht had, maar halverwege stopten we een keertje. Eén gier vloog pal over ons heen terwijl we de rest op iets grotere afstand zagen rondvliegen.

Eenmaal op de parkeerplaats boven was het helemaal genieten. Niet alleen vlogen de vale gieren ons daar om de oren, maar na een tijdje ontdekte ik ook op iets grotere afstand een volwassen lammergier. Twee minuten later bleek er nog eentje te zijn, die vloog langs de berg onder ons langs. Het optimale fotomoment miste ik doordat ik met zonnebrand aan het klooien was. Moet ook gebeuren.

En alsof het allemaal nog niet genoeg was zaten er leuke muurhagedisjes en de endemische Pyreneeënglanserebia al naast de bus. Tussen al het gierengeweld bleken er ook nog twee steenarenden rond te vliegen. We hadden het optimale roofvogelmoment gevonden!

En dan het landschap. Dat was echt fantastisch. We hadden mooi uitzicht omlaag, maar de bergen om ons heen waren rond de 3000 meter hoog. Boven ons was het dus ook nog prachtig. Door de matige zon lichtten de kale rotsen prachtig op tussen de donkere begroeiing. Het is moeilijk in woorden uit te drukken, maar ik heb enorm genoten!

Maar geen goeie excursie zonder mooie waarnemingen natuurlijk. Daarom gingen we op pad, op weg naar een top op zo’n 2900 meter hoogte. Onderweg zagen we nog meer Pyreneeënglanserebia’s, een soort die alleen in de Pyreneeën voorkomt. En uit die categorie vonden we ook een zeldzame sprinkhaan zonder Nederlandse naam, maar zijn wetenschappelijke naam Cophopodisma pyrenaea spreekt al voor zich.

Ook met de vogels was het nog niet afgelopen, al hadden we razend snel de leukste soorten al gezien. Zo nu en dan bleven er vale gieren over ons heen vliegen. Tijdens een eetpauze kwamen er ook nog drie Alpenkraaien over ons heen vliegen, al bleek dat achteraf nog helemaal niks te zijn. Op de terugweg hingen er namelijk minimaal 60 rond op de weiden waar we boven liepen. Niet lang daarna meldde zich nog een jonge lammergier niet ver boven ons, al zijn de foto’s wat matig door de opzettende mist. Een langsvliegende havik was daardoor al amper herkenbaar.

En hoe geweldig het ook was, het begon zo langzamerhand toch spannend te worden. De top waar we naar onderweg waren leek al helemaal door de wolk opgeslokt te zijn en een ervaren local waarschuwde ons al voor slecht weer over een paar uur. 150 meter onder de top moesten we helaas de beslissing nemen om terug te gaan. De bewolking bleef verder opzetten en de voorspelde regen zou inmiddels al eerder komen. Het werd te gevaarlijk.

Gelukkig was de terugweg ook mooi. Makkelijker lopen en tussen de wolken door prachtig uitzicht over het gebied. Dat leverde bovendien nog een mooi zoogdier op. Op een weide onder ons lag een Pyrenese gems. Toen we even bleven staan om te kijken bleek dat er een stuk dichterbij ook al eentje liep. Die zocht even later zijn soortgenoot op en samen liepen ze naar een grotere groep gemzen ver weg.

Intussen begon het in de bergen om ons heen al aardig te spoken. Het onweer dat we hoorden was niet ver weg, maar bleef gelukkig in een ander dal hangen. Maar enigszins spannend werd het wel. Vooral toen iemand een marmot ontdekte en iedereen bleef staan om die ook te zien. Net voor de eerste spetters regen en gelukkig ruim voor het onweer bij ons was kwamen we terug bij de parkeerplaats.

Jammer dat we de top niet gehaald hebben, maar op 2750 meter hoogte was het ook al spectaculair. Wat een prachtig gebied met geweldige bergen en vooral ook heel vette dieren!