Spaanse zomer 4: Hemels blauwtje

Toen de rest van het kamp op 29 juli wakker werd hebben we in de middag nog een leuke excursie op touw gezet. Met de bus reden we een stukje naar het noordwesten. We gingen naar La Farga de Bebié, een grotendeels verlaten dorp aan de rivier Rui Ter. Na wat dwalen bij een trap waarvan we benieuwd waren waar hij heen zou gaan gingen we de oever van de rivier verkennen. Het was bewolkt weer en had even ervoor zelfs geregend, maar nu was het tenminste droog. Door het gebrek aan zonneschijn zagen we niet veel warmteminnende dieren, maar alles wat we wel zagen liet zich goed zien.

Bij een stuw zagen we eerst een jonge waterspreeuw wat heen en weer wippen. Op de oever vond ik ook wat libellen. Eerst zwervende heidelibellen (dacht ik) en later ook vuurlibellen. Die eerste bleken bij thuiskomst echter toch wat leuker te zijn. Het waren verse (nog niet uitgekleurde) oranje zonnewijzers, een woestijnsoort die mede dankzij klimaatverandering al in heel Spanje en zelfs Zuid-Frankrijk is opgedoken. Toch is het zeker in Noord-Spanje nog best een bijzondere soort, zeker als je zijn geschiedenis kent. Bovendien was er nog weinig van de soort in deze regio bekend, dus dat maakt de waarneming extra leuk!

Daarna werd het even multitasken. Terwijl ik bezig was het prachtige adonisblauwtje te fotograferen dook er een mooi kikkertje op. Ik besloot eerst het blauwtje aandacht te geven. Het adonisblauwtje is het blauwste blauwtje dat ik ken. De bovenkant van de vleugels is oogverblindend fel, moeilijk om op de foto vast te leggen. Mijn favoriet! Van de onderkant lijkt hij veel op het veel algemenere icarusblauwtje, maar de geblokte franje laat zien dat het om het adonisblauwtje gaat.

Het kikkertje kon ik ook weer terugvinden. Ik kon het niet helemaal plaatsen. Hij maakte enorme sprongen van wel een meter ver. Toch zag hij er in eerste instantie als een pad uit, met helemaal niet zo lange poten. Die laatste waarneming bleek achteraf te kloppen. Een admin van observation.org liet mij kennis maken met de Catalaanse vroedmeesterpad, een nauwverwant van de Nederlandse vroedmeesterpad, die sinds twee jaar als aparte soort wordt beschouwd. Dus dit was hem dan, dat beest waar ik eerder al eindeloos naar gezocht heb maar nog nooit vond. En zeldzaam ook, zijn voorkomen is wereldwijd beperkt tot Noordoost-Spanje en aansluitend Frankrijk.

Op de oever vloog ook nog een ander blauwtje. Het bleek blauwtje. Die doet zijn naam eer aan en het contrast met het adonisblauwtje is enorm. En dan schijnt de Spaanse ondersoort nog het minst bleek te zijn…

Bij de stuw waar we eerder de waterspreeuw zagen was nog wat aparts gaande. Een stel exotische Californische rivierkreeften probeerde langs de betonnen ondersteuning van de stuw omhoog te lopen. Behalve dat het steil was stroomde er ook nog water overheen, wat het een zware klus maakte. Eentje was al ver gekomen maar besloot dat het toch te moeilijk was en begon aan de terugweg naar beneden. Verschillende andere kreeften vonden we verspreid in de rivier en op de oever. Ze waren volop in beweging.

Onze traditionele rustdag was al op 30 juli, vanwege de zware dagen aan het begin van het kamp. Maar ja, wie gaat er nou tijdens een kamp in het verre buitenland en in een prachtig gebied een beetje op zijn gat liggen? Ik niet, en ik wist wat mensen te verzamelen om mee te gaan. ’s Ochtends gingen we met het busje naar Montesquiu. Het was geschikt reptielenweer en ik hoopte eindelijk een goeie dosis slangen te vinden. We moesten het echter vooral met vlinders doen, al waren die door het bewolkte weer weinig actief. We zagen weer wat spikkeldikkopjes (ik denk Franse, maar het blijft lastig), grote boswachters, rotsvlinders en wederom een adonisblauwtje. Deze zat bijna alleen met de vleugels dicht. Boven ons vloog nog een wespendief over. Eén slang vonden we, maar deze hoorde ik wegglippen voor ik hem kon zien. Gezien de locatie, het formaat en de snelheid waarschijnlijk een westelijke hagedisslang, maar het valt niet meer na te gaan. Even daarvoor hadden we wel een vervellingshuidje van die soort gevonden.

’s Middags kwam de zon soms voorzichtig door en ging ik met een groepje verder het dal van het kampterrein in. Het doel was om in donkere spleten en misschien verlaten gebouwen vleermuizen te vinden, maar alle bijvangst was welkom. Zo begonnen we de wandeling met een flink aantal insecten, waaronder de kommavlinder, Cleopatra, blauwzwarte houtbij en de witbandzandoog.

Maar er moest ook gewerkt worden, dus onder een nauwelijks gebruikte tunnel onder de snelweg zochten we met een zaklamp de spleten af. Met succes, want er hingen een paar Kuhls dwergvleermuizen te slapen. Die zie je echt niet als je er niet naar zoekt!

Maar het mooiste moest nog komen. We kwamen langs een verlaten kerk met een scoutingkamp ernaast. We vroegen of we in de kerk mochten en ondanks dat de scouts zeker wisten dat er geen vleermuizen zouden zitten mochten we wel naar binnen. De kinderen hingen nieuwsgierig rond ons om te kijken wat wij nou weer kwamen doen. We kamden de hele kerk uit en warempel: in een donker achterafkamertje hing een grote hoefijzerneus aan het plafond! Dat was nog eens een mooie vondst!

De rest van de middag vermaakten we ons met meer vlinders in het landschap: de Spaanse parelmoervlinder en diverse kolibrievlinders. Ook zagen we een draaihals kort nadat iemand het erover had dat er toch best eens een draaihals kon zitten. Soms helpt het om het erover te hebben!