Reisblog 15 – Duitland – Moezeldal

Op 28 mei hadden we een lange fietsdag op de planning staan. We gingen de heuvels uit. Eerst recht naar het oosten om bij Sinzig in het Rijndal uit te komen. Maar eerst moesten we nog even flink heuveltjes trappen. Maar de Rijn voelde vervolgens als thuiskomen. Lekker vlak en windje in de rug. Al was het landschap heel anders dan thuis: de brede uiterwaarden waren vervangen door een smal dal met steile kliffen. Een spectaculair gezicht!

De Rijn voerde ons naar Koblenz, waar we rechtsaf sloegen het Moezeldal in. Bij Winningen streken we neer op een vakantie-eiland vol Hemelvaartvierende Duitsers. Niet helemaal onze plek, maar wel vlakbij waar we wilden zijn en de meeste Duitsers zouden de ochtend erna vertrekken.

Na onze tocht van bijna 100 kilometer wilden we op 29 mei helemaal niks doen. We hadden een baaldagje omdat we moe waren en het zou gaan regenen. Maar ons baaldagje werd afgelast, want de zon scheen gewoon en het was prima weer. Dus stapten we op de fiets naar een oeverreservaat langs de Moezel, één van de drie plekken van Duitsland waar de dobbelsteenslang voorkomt. Om er eentje te vinden kostte niet veel moeite, om die ook mooi te zien wél. Twee beestjes zag ik wegschieten, Hendrike heeft ze niet eens gezien. Gelukkig konden we ook gewoon genieten van in het zonnetje zitten en wolfsmelkwespvlinders kijken.

Op 30 mei hadden we iets meer op de planning staan, ondanks ons niet in het water gevallen baaldagje (cryptische zin, snap je hem?). We gingen op zoek naar een heel bijzondere vlinder die in Duitsland alleen in het Moezeldal en de Alpen voorkomt. Een hele grote bovendien, wit met zwarte vlekjes en rode accenten. De vleugelranden zijn half doorzichtig. Ik heb het over de apollovlinder. Het gaat niet goed met de soort, maar hier zitten ze nog, in de natuurlijk beheerde wijngaarden op de steile kliffen van het Moezeldal.

Toen we net de camping af gefietst waren zagen we er al een aantal, op grote hoogte langs de rotsen vliegend. Het was verrekijkerwerk en echt verdiend was de bijzondere waarneming ook nog niet. Dus fietsten we door naar het pad omhoog, waar we zo’n 150 meter omhoog klommen. We liepen naar een uitzichtpunt over het dal. Hier hadden we prachtig uitzicht over de rivier en de camping, maar ook over de rotsen vol wit vetkruid. En hier vlogen de apollovlinders. We zagen ze vooral op afstand, maar soms vloog er eentje dichterbij langs. Tegelijk vermaakten we ons met enkele muurhagedissen en een grijze gors op eigenlijk iets te grote afstand voor een macrolens.

Toen ik had besloten dat ik maar tevreden moest zijn met de plaatjes kwam er nog een apollovlinder langs die op de centauri óp het uitzichtpunt kwam zitten. Héél dichtbij! Toen hij daar klaar mee was kwam hij op de rots zitten opwarmen, waar ik met wat moeite net met mijn camera bij kon. Een mooie afsluiter!

Voldaan liepen we weer terug en we kwamen zonder benen te breken weer over het steile pad omlaag. Op de camping hebben we nog even nagenoten van deze mooie vlinderdag.