Reisblog 13 – Duitsland – Nationalpark Eifel

Ik ben weer terug in Nederland – en daarmee mijn reisblog ook. Wat is er veel gebeurd, wat heb ik veel meegemaakt. Het is een prachtige maand geweest ik zal er in een heel aantal delen over schrijven, natuurlijk geïllustreerd met natuurfoto’s. Momenteel ben ik nog bezig deze uit te zoeken. Het zijn er bijna 7500 en ik ben op ongeveer een derde. Ik probeer er snel doorheen te gaan omdat ik ook de rest van de zomer nog veel mooie dingen op de planning heb staan.

De reis is anders begonnen dan verwacht. Ons vertrek stond op 22 mei gepland, maar kort voor vertrek lukte dat toch niet. Door omstandigheden is het hele plan zelfs nog drastisch veranderd: Kylian kon niet meer mee. Heel erg jammer, maar Hendrike en ik hebben besloten het met zijn tweeën toch door te zetten.

We begonnen ons nieuwe avontuur op 24 mei. We gingen op fietsvakantie, dus we moesten kritisch kijken naar alles wat mee kon. En daar gingen we al: ik kwam bij het inpakken er al achter dat een telelens er niet bij kon. Zodoende ging alleen mijn macrolens in de fietstas en daar moest ik het mee doen. Gelukkig kan je met een kleinere lens ook mooie foto’s maken.

Met de trein vertrokken we naar het meest zuidoostelijke treinstation van ons land: Kerkrade Centrum. Dat leek ons een mooi binnenlands startpunt voor de lange tocht die voor de boeg lag. We doken de grens over richting Aachen en vanaf daar zuidwaarts over het grensfietspad tussen België en Duitsland: de Vennbahnweg. Dat is een oude spoorbaan die is omgebouwd tot fietspad en ondanks dat het constant omhoog liep richting het zuiden konden we er een mooie start mee maken de heuvels in. ’s Avonds kwamen we aan op de camping in Roetgen, zo’n 50 kilometer fietsen van Kerkrade. We zijn rustig begonnen, maar daar zat natuurlijk wel de treinreis vooraan.

Op 25 mei was het een stuk warmer en zonniger dan onze eerste fietsdag en we gingen gelijk verder. We volgden de Vennbahnweg nog een stukje. Hier zagen we ook de eerste echte Eifelvlinder: het bont dikkopje. Het waren er niet veel, maar af en toe zagen we ze vliegen rond de wilde akeleien. Een mooi bont beestje.

Vlak voor Monschau verlieten we de makkelijke fietsroute. We doken de berg af via een steile weg omlaag, Monschau in. Een prachtig en gezellig dorpje in het dal. De fietsten er doorheen en beklommen aan de andere kant weer de berg, tot de Perlenbachsperre, een stuwmeer in de Perlenbach. Via goed berijdbare bospaden kwamen we in een zijdal uit, waar we het stevig te verduren kregen. Een berg oprijden met bagage is nog niet zó makkelijk. Het ging zo langzaam dat ik afgeleid werd: naast het pad ontdekte ik een opvallend vlindertje op een bloem die wel even wat aandacht nodig had. Hij bleek niet alleen te zijn. In de bosrand ontdekte ik steeds meer blauwe vuurvlinders. Omdat het al vrij laat was voor die soort waren de meeste best versleten, maar een aantal ook nog heel erg mooi. Eentje had zelfs een prachtige paarse glans op de bovenkant van de vleugels, de meeste hadden het beperkt tot een rij kleine paarse vlekjes. En dan de onderkant: met het knal oranje kwam hier het ‘vuur’ van de naam mooi tot zijn recht.

Toen ook de zon weer even terugkwam van achter de wolken kwamen er ook een paar parelmoervlinders tevoorschijn, weer een mooie buitenlandse soort. Ik moest het opzoeken, maar het bleken ringoogparelmoervlinders te zijn. Vrij sober getekende knal oranje vlinders met op de onderkant van de vleugels een rijtje vlekjes die op ringetjes lijken.

Aan het eind van de dag kwamen we na wederom een niet zo lange maar wel pittige heuvelachtige etappe aan op een camping in het beekdal van de Schafbach, in de buurt van Schleiden.

Op 26 mei bleek dat we niet in het mooiste stukje Eifel terecht waren gekomen. Of we wisten de plekjes niet. We liepen wat rond door een niet onaardig uitziend beekdal, maar de aantallen vlinders waren minimaal. Ook wel omdat we voor veel soorten tussen de eerste en tweede generatie in zaten. We zagen een enkel groot geaderd witje en qua spannende soorten was het daarmee wel gedaan. Een vrouwtje oranjetipje liet zich in de schaduw mooi op de foto zetten, evenals een metaalvlindertje op een zwartblauwe rapunzel.

We hebben een rustige start gedaan, niet ons best gedaan op grote afstanden afleggen. We hebben vooral genoten van het landschap dat veel aan de Ardennen doet denken. En de enkele vlindertjes die ook erg leuk waren. Een mooi begin. Op naar het avontuur!