Dirigent van het woud (deel 4)

Rotbeest, moordenaar, veedief zijn wat woorden die een machtig roofdier omschrijven als je het een deel van de Nederlandse bevolking vraagt. Maar ook: koning van het woud, prachtdier en dirigent van het ecosysteem zijn omschrijvingen die voorbijkomen. Een paar jaar geleden werd hij voor het eerst in Nederland gezien en inmiddels heeft hij zich gesetteld. Er leven wolven in Nederland. Maar kun je de wolf zomaar tegenkomen als je gaat wandelen?

In deze serie neem ik je mee de Veluwe op. Op zoek naar de dirigent van het woud. Deel 4.

Wolvendagboek #3: 8 januari 2022

Een koude ochtend. De Veluwe ontwaakt langzaam en in het eerste licht zie ik edelherten de weg over lopen en ontdek ik dat Koning Winter ijshaar op de beukentakken heeft achtergelaten. De kruisbekken en kuifmezen laten van zicht horen. Een prachtige winterse ochtend.

Nu ik het gebied een beetje heb verkend besluit ik toch weer te voet het gebied in te gaan. Doordat ik weet hoe de paden lopen en waar de wolven hun sporen achtergelaten hebben weet ik iets beter in welke hoek van het gebied ik moet zijn. Zo kan ik gericht zoeken en te voet kan ik me veel stiller verplaatsen dan met de fiets.

Al snel blijkt dat die keuze niet slecht was. Je ziet echt véél meer als je langzamer gaat. De wandeling leverde veel wolvensporen op, waarvan veel binnen één deel van het gebied. In een bestandje houd ik alle vondsten bij, zodat ik in één opzicht kan zien waar ik de meeste sporen heb gezien.

De wandeling brengt mij dieper en dieper het gebied in, andere mensen kom ik zo goed als niet tegen. Het is rustig en dat merken ook de zwijnen. Ik zie een paar jonge dieren naarstig naar voedsel zoeken langs het pad, ze trekken zich niks van mij aan en gedragen zich kalm. Dan zie ik iets wat de adrenaline flink omhoog brengt. En wat de rust onder de zwijnen verbazingwekkend maakt. Midden op het pad waar we drie uur geleden nog langskwamen ligt een wolvendrol. Een verse. Heel vers. De damp komt er nog net niet vanaf, maar hij is vochtig en stinkt gigantisch. Op de heenweg lag hij er zeker nog niet. Aan de zwijnen te zien is het dier verdwenen, maar oh wat ben ik tijdens mijn 19 kilometer lange wandeling dichtbij geweest.

Wolvendagboek #4: 15 januari 2022

Vandaag heerst er een heel andere sfeer in het bos. Ik kan amper een hand voor ogen zien en dat komt niet doordat het nacht is. De dichte mist belet mij echter niet om toch het gebied in te gaan, op zoek naar de wolf. De mist brengt een mysterieuze sfeer met zich mee. Het is stil. Geen vogel laat zich horen. Ik hoor alleen mijn voetstappen.

Vlak voor mij ontdek ik twee zwijnen die rustig in de bosbessen lopen te wroeten. Ze konden mij niet van ver zien aankomen, maar ook als ik echt dichtbij kom negeren ze mij volkomen. Ondanks de zeer geringe afstand is het niet mogelijk een fatsoenlijke foto te maken.

Wolven zoeken is niet zo makkelijk met zicht van hooguit een meter of vijftig, maar ik hoop een wolf te kunnen verrassen. Hij kan mij immers ook niet zien. Het zou toch een keer moeten lukken met zoveel uren in het veld?

Sporen vind ik wel. En veel ook. Natuurlijk liggen er nog veel drollen die er vorige week ook al lagen, maar ook op nieuwe plekken vind ik drollen. Bovendien vind ik ook verse prenten. De nagels staan nog duidelijk in het vochtige zand gedrukt en gezien de regen van gisteren kán het niet lang geleden zijn. Afgelopen nacht is hier een wolf langsgekomen!

Omdat ik vandaag niet heel veel tijd heb is het rondje wat kleiner dan de vorige keer. Op de terugweg vind ik wederom de prooien van de wolf, en makkelijke ook. Vlak langs het pad liggen een paar verzwakte wilde zwijnen. Er is weinig voedsel deze winter en eentje blijkt al het loodje gelegd te hebben. De andere drie reageren traag op mijn aanwezigheid. Ze gaan zitten en na een tijdje staan en kijken mij aan. Als ik langdurig terugkijk draaien ze zich om en lopen met een sukkeldrafje dieper het bos in. Wolvenvoer…