Dirigent van het woud (deel 2)

Rotbeest, moordenaar, veedief zijn wat woorden die een machtig roofdier omschrijven als je het een deel van de Nederlandse bevolking vraagt. Maar ook: koning van het woud, prachtdier en dirigent van het ecosysteem zijn omschrijvingen die voorbijkomen. Een paar jaar geleden werd hij voor het eerst in Nederland gezien en inmiddels heeft hij zich gesetteld. Er leven wolven in Nederland. Maar kun je de wolf zomaar tegenkomen als je gaat wandelen?

In deze serie neem ik je mee de Veluwe op. Op zoek naar de dirigent van het woud. Deel 2.

Wolvendagboek #1: 31 oktober 2021

Op 31 oktober 2021 ga ik voor het eerst specifiek op zoek naar de wolf. In een gebied dat ik niet ken, maar wel kansrijk acht. Een groot en vrij rustig gebied met weinig bebouwing en wegen erin. Hoe de zoektocht hier zal uitpakken kan ik alleen te weten komen door het te proberen.

Ik vertrek ’s ochtends in alle vroegte met de auto naar de Veluwe. Ik mik met de aankomst op ongeveer een uur voor zonsopkomst. Omdat je dan nog niet de natuurgebieden in mag rijd ik eerst wat rond over de openbare kleine weggetjes door het gebied. Je ziet vaak sporen van wilde zwijnen pal naast de weg in de berm. Overdag zie je ze hier niet, dus het moet ’s nachts gebeuren. Via deze gedachtegang beredeneer ik dat je op die manier meer wild moet kunnen zien in de nachtelijke uren.

En inderdaad: op twee plekken zie ik edelherten. Een keer lopen er twee dieren vlak naast de weg van de jonge boompjes te eten. Het is nog donker maar in het groot licht zijn ze mooi te zien. Als het al bijna licht is zie ik nog een keer een roedel edelherten de weg oversteken. Een bok blijft achter en kijkt mij van een afstandje recht aan voor hij tussen de bomen verdwijnt.

Kort na zonsopkomst parkeer ik de auto aan de rand van het bos. Eerst loop ik een stuk door een rustig stuk bos. Het is een stille maar mooie ochtend. Vochtig en zonnig. Nu het nog vroeg en rustig is loop ik snel door naar een groot stuk hei. Daar zet ik mijn wandeling voort in de wetenschap dat een wolf op de hei met een beetje opletten bijna niet te missen zal zijn. Het uitzicht is prachtig. Een raaf cirkelt krassend rond en landt midden in de hei. In de verte loopt een jong edelhert te grazen.

Op een breed zandpad kom ik de wolf voor het eerst op het spoor. De middag ervoor had het nog flink geregend waardoor het zand mooi gladgestreken is, er is geen oud spoor meer te zien. Bovendien is het zand niet zo mul waardoor de sporen mooi blijven staan.

Ik ontdek een grote hondenpoot in het zand, ongeveer een meter van de rand. Ik begin het spoor te volgen. Het blijft in een strakke lijn over het pad lopen, tot het enkele tientallen meters verderop de hei in verdwijnt. In de andere richting is het spoor nog zo’n 150 meter lang zichtbaar.

De voorpoot is groter en ronder dan de achterpoot, die vaak in de eerder afgedrukte voorpoot terechtkomen. Dat was in dit geval niet zo, maar er vlak voor. Het lijkt erop dat het dier er aardig de vaart in had zitten, in plaats van de kenmerkende wolvendraf.

Middenin het traject loopt het verse wolvenspoor over een vers omgeploegd stuk grond, een zwijn heeft kort voor de komst van de wolf nog staan wroeten. Dit heeft hij ongetwijfeld ’s nachts gedaan gezien de ligging op het pad vlak naast een N-weg. De wolf moet er dus in de tweede helft van de nacht of vroege ochtend langsgekomen zijn. Vlak voor mij.

Puur kijkend naar de pootafdrukken is niet te zeggen of het spoor van een wolf of een heel grote hond is. Zeker niet gezien de vele verschillende hondenrassen die in natuurgebieden worden uitgelaten. Toch is er aan een tal van omstandigheden best wat over zo’n spoor te zeggen. Zo loopt een hond vaak een beetje zigzaggend rond te snuffelen, terwijl een wolf doelgericht door een gebied loopt. Ook is de paslengte van een wolf bijna altijd groter, mede dankzij de snelheid. In dit geval zijn alle oude sporen op het pad weggevaagd door de regen. De sporen van de wolf en het wild zwijn zijn de enige verse sporen van de afgelopen nacht of later. Mensensporen van bijvoorbeeld een hondenuitlater zijn er niet. Dit alles maakt het nog steeds niet honderd procent bewezen, maar wel heel waarschijnlijk dat het om een wolvenspoor gaat.

Met verhoogde adrenaline gaat de wandeling verder. Na nog een flink stuk verlaten hei trek ik het bos in. Het is niet verlaten, wel rustig. Slechts af en toe kom ik andere wandelaars tegen. In een stuk open bos ver van alle wegen en parkeerplaatsen vandaan kunnen we maar liefst een uur lopen zonder een mens te zien. Maar geen wolf. De wolf houdt zijn imago schoon. Inderdaad onvindbaar. Voor vandaag in elk geval.

De wandeling is de moeite waard. Moe maar voldaan kom ik terug bij de auto. Een prachtig wolvenspoor rijker en met ruim 20 kilometer in de benen. Om de wolf te zien moet ik nog een keer terugkomen…