Reisblog 12 – Tsjechië – Český Ráj

Door Slowakije reden we op 21 april verder naar het westen. We maakten een toeristische stop bij het drielandenpunt van Slowakije, Tsjechië en Polen. Onze rit eindigde die dag bij een stuwmeer in de buurt van Brúntal, Oost-Tsjechië. De plek leek alleen niet bijster interessant en de camping ongemakkelijk, waardoor we besloten gelijk de volgende dag verder te gaan naar een camping een stuk noordwestelijker, in Jeseník.

Op 23 april bezochten we het bosgebied ten zuiden van Jeseník en vooral de waterval erin genaamd Vysoký vodopád. Het bos leek laag nog heel normaal, maar met slechts een klein klimmetje kwamen we al in de flinke sneeuwresten terecht, uiteindelijk tot een laag van ongeveer een halve meter. Gelukkig was het redelijk begaanbaar. Intussen zongen de kortsnavelboomkruipers vrolijk om ons heen en we zagen een groepje gemzen voor ons de berg af vluchten.

Het steile pad naar de waterval was gelukkig goed begaanbaar doordat het op een zuidhelling lag en we bereikten de prachtige plek. Een deel van de waterval was gewoon vloeibaar, een deel bevroren. Dat in combinatie met de laatste sneeuw gaf het een geweldig mooi gezicht.

Op de terugweg naar de camping reden we door Bělá pod Pradědem, een klein dorpje langs een beek. Tijdens het rijden ontdekte ik een hobbeltje op een stuw, genoeg aanleiding om even om te draaien. Het bleek inderdaad een waterspreeuw te zijn, en bovendien niet de enige. Rondom de stuw en de stroomversnellingen in de buurt telden we minimaal zes waterspreeuwen, die ijverig op zoek waren naar voedsel. En daar slaagden ze aardig in, te zien op mijn foto’s. Ze vingen allerlei larven van ‘iets’ uit het snelstromende water. Ondanks dat de vele waterspreeuwen in een dorp woonden, waren ze toch enorm schuw. De enige foto’s die ik heb kunnen maken waren van grote afstand. Als ik van dichtbij om het hoekje keek waren ze weg voor ik ze zelf kon zien. Toch was het een erg leuk gezicht.

Onze volgende en voorlopig laatste reisbestemming was Český Ráj, ook wel bekend als het Boheems Paradijs. Na een regenachtige rijdag gingen we er op 25 april rondkijken. Ook voor deze dag was veel regen voorspeld, waardoor we ’s ochtends niet zo gemotiveerd waren, maar het zou uiteindelijk tegen alle verwachtingen in de hele dag droog blijven. Gelukkig zijn we op pad gegaan.

We wandelden tussen de enorme rotspilaren door. Anders dan ik deze soort rotsen ooit in de Sächsische Schweiz in Duitsland zag, stonden de meeste rotsen in het bos waardoor ze minder goed te zien waren. Maar indrukwekkend waren ze zeker en de steile paden waren lekker uitdagend om te lopen. Om ons heen zongen de vogels en vlogen de raven en torenvalken rond.

Toen ik een bochtje van het pad afsneed vond ik ondanks de kou opeens een zonnend reptiel: een hazelworm. Hij vond het blijkbaar net warm genoeg en lag aan mijn voeten. Doordat hij niet erg opgewarmd was konden we hem prachtig bekijken en fotograferen.

Op de laatste echte dag van onze reis, 26 april, vierden we Hendrikes verjaardag. Op Koningsdag vertrekken we voor twee etappes naar Nederland, waar we de huurauto in moeten leveren.

Om nog even goed te genieten kozen we een zone met moeras, meren en beekjes uit, in het Boheems Paradijs. Onze wandeling werd alleen een heel stuk korter dan we hadden verwacht, omdat we al gelijk na een halve kilometer de leukste waarneming van de dag deden. Ik liep rond wat plasjes in een moeraszone toen ik eerst een springkikker en een bruine kikker ontdekte. Dat was al reden om even wat beter op te letten. Toen betrapte ik nog een kleinere kikkerachtige die eigenlijk liever in het water had willen zijn toen hij mij tegenkwam. Maar ik had deze stiekemerd toch in de gaten en het was een leuke soort: de roodbuikvuurpad. Deze ene verdwaalde jongen leidde een flinke tussenstop in onze wandeling in.

Tegelijk met dat ik de roodbuikvuurpad op het land fotografeerde, hoorden we om ons heen vanuit de watertjes korte oeh-klanken de lucht in geslingerd worden. Het begon voorzichtig, maar zwol langzaam aan. Het geluid herkenden we van het Balatonmeer in Hongarije, maar toen kwamen we er maar niet achter welk dier het geluid maakte. Nu was tenminste duidelijk dat het uit de poeltjes kwam. Zodra we dat door hadden kostte het niet veel moeite meer om erachter te komen dat de roodbuikvuurpadden verantwoordelijk waren voor dit mysterie.

Met dat de zon voorzichtig doorbrak werden de vuurbuikpadden echt actief. Een echt koor ontstond in het poeltje en de poeltjes naast ons. We telden er zeker vijftien in ons poeltje en nog veel meer in de omgeving. Het geluid is niet heel hard, maar wel verdragend. Ik heb een kort filmpje gemaakt waarin je het geluid hoort en de kwaakblaas opgeblazen ziet worden voor de volgende ‘stoot’, waarbij zelfs het water meetrilt. Bovendien pompt hij voor hij begint te roepen zijn hele lijf vol lucht, waardoor hij ook hoger in het water komt te liggen. Als hij wat langer pauze neemt loopt hij leeg en komt hij weer dieper in het water te liggen. Ook dat is in het filmpje te zien.

Om de beestjes mooi op de foto en film te krijgen was trouwens nog best een geduldwerkje. De padden waren erg op hun hoede en doken bij benadering snel onder. Na een tijdje vertrouwden ze de nieuwe bewegingen iets meer en dat gaf mij wat meer bewegingsvrijheid voor foto’s en filmpjes. Ze stopten nog wel even met roepen als ik vlak voor ze opdook met mijn camera, maar na een tijdje hervatten ze hun bezigheden dan weer. Na maar liefst twee en een half uur rond het poeltje had ik de beelden waar ik tevreden mee was. Hendrike en Kylian lagen lekker in het gras en keken een beetje rond, ze hebben het nét overleefd. Ze wisten met wie ze op vakantie waren, al had ik gezegd dat ze me mee mochten sleuren als ze het zat waren…

Het voorlopige einde van onze reis is nu toch echt in zicht. Binnen enkele dagen rijden we via Duitsland in twee dagen terug naar Nederland, waar we de huurauto eind april in moeten leveren. Eenmaal thuis gaan we ons herpakken en kijken hoe we onze reis nog een staartje kunnen geven, aangezien ons avontuur zo ruw werd ingekort. We zijn nog niet klaar met ontdekken en gaan er zeker weer vandoor. Ook dan zal ik natuurlijk mijn blog blijven bijhouden, gewoon verder nummerend vanaf hier. Voor nu staan de plannen dus even op pauze. Ik hoop dat je genoten hebt van mijn reisblogs tot nu toe!