In de ban van de kleine bruine vogeltjes

Tjoewiet! Daar gaat ‘ie! Snel bewegen alle camera’s en verrekijkers één kant op. Een heel klein, bruin vogeltje hipt van tak naar tak. Na een tijdje vliegt hij een paar bomen voorbij om weer in een dichte struik te duiken. Snel rennen de wat jongere toeschouwers erachteraan, de wat oudere volgen zo snel ze kunnen.

Wie de afgelopen dagen een wandeling of fietstocht over de dijk bij Wageningen heeft gemaakt, is ongetwijfeld iets opgevallen. Tussen de haven en het Spijk staan vele mensen te kijken, te luisteren en soms zelfs te rennen. Voorbijgangers spreken de mensen aan om te vragen wat er te zien is. Voor de mensen die tot nu toe nog niet zo brutaal waren, leg ik het graag uit.

Afgelopen zondag dook er een Humes bladkoning op, een zeldzaam vogeltje dat tijdens zijn trektocht van Siberië naar het zuiden uit de koers is geraakt. Een oplettende vogelaar ontdekte het beestje dankzij zijn harde roep en seinde ook de rest van vogelend Wageningen in om te komen kijken. Al snel wist ook de rest van Nederland ervan en is het een komen en gaan van vogelaars.

Ook ik kreeg het appje. Ik had nog niet echt besloten wat ik met mijn zondagochtend ging doen, dus dit was een welkome verrassing. Als zo’n zeldzaamheid zo dicht bij huis opduikt, ga ik meestal wel even kijken. Ik pakte mijn spullen en fietste naar de dijk, waar inmiddels al een stuk of tien andere vogelaars stonden. Het kleine vogeltje liet zich vooral horen, maar amper zien. Klein als hij is, kan hij zich perfect verstoppen in de nog met bladeren gevulde boomtoppen. Slechts af en toe kun je hem van tak naar tak zien hippen of naar een andere boom zien vliegen. Om van een foto nog maar niet te spreken.

Nadat ik er zondagochtend en maandagmiddag gestaan heb, heb ik eindelijk een foto waar hij duidelijk herkenbaar op staat: klein, vaalbruin met een duidelijke lichte oogstreep en twee lichte vleugelstreepjes. En in het veld de roep: Tjoewiet!

En soms zie je niet waar je voor komt. Op vrijdagochtend ging ik weer even kijken, in de hoop een betere foto te maken. Het beestje liet zich niet zien of horen, maar een stel Belgen op weg naar de Oostvaardersplassen ontdekte wat anders leuks. In de voorste rij struiken hipte een wel érg bleke tjiftjaf rond. En ja: het was een Siberische tjiftjaf. Ook een nieuw vogeltje voor mij, en bovendien veel beter te fotograferen dan de Humes bladkoning. Hij liet zich prachtig bekijken en een paar keer liet hij zijn kenmerkende roepje horen: een hoog, eentonig fluitje. Heel anders dan de gewone tjiftjaf. Leuk!