De jaarlijkse traditie van de NJN is ook dit jaar weer hoog gehouden. Elk jaar gaan we in het najaar op kamp om op de Veluwezoom naar de bronst van de edelherten te kijken. Met imposante geluiden (‘burlen’) houden de dominante mannetjes rivalen op afstand. Is het niet genoeg, dan vinden er hevige gevechten plaats.
Het kampterrein bestond uit het gebouwtje van de scouting in Dieren. Een ideale locatie, direct aan de rand van het nationaal park.
Zaterdagochtend gingen we al vroeg op pad. Rond zonsopkomst gingen we het gebied in. Mijn excursie ging naar de Elsberg, waar een kijkhut gebouwd is. Als het te druk zou zijn konden we daarna altijd nog naar een andere plek. Gelukkig viel dat enigszins mee. We pasten er net bij.
De ochtend begon heiig, maar na een tijdje kwam de zon er toch voorzichtig doorheen. Op ongeveer een halve kilometer afstand vond alles plaats. De wind stond goed, waardoor we het imposante burlen heel goed konden horen. Met de verrekijker waren de mannetjes ook goed te zien. Ze waren druk in de weer. Achter de vrouwtjes aan, jonge wijsneuzen wegjagen die niks op de bronstplaats te zoeken hadden en tot twee keer toe werden we getrakteerd op een langdurig gevecht. Als kers op de taart kwam er ook nog een oude bok met een flinke roedel hindes op ongeveer honderd meter voor de kijkhut langslopen. De spectaculairste dingen gebeurden dan wel heel ver weg, de herten zelf zagen we ook van redelijk dichtbij.
Overdag hadden we natuurlijk ook nog tijd om naar andere dingen te kijken. Omdat het onverwacht best aardig weer was – vooral bewolkt met een waterig zonnetje en niet te koud – leek het mij wel de moeite waard om verderop in het gebied naar slangen te gaan zoeken. In eerste instantie ging dat niet zo rap, maar toen de rest in de hei zat te kaarten kon ik toch een gladde slang onder een graspol vandaan toveren. Even later vonden we er nog eentje. Iedereen heeft ze mooi kunnen zien, en dat was misschien nog wel het belangrijkste.
Eind van de middag gingen we weer naar de bronstplaats. Deze keer gingen we naar een uitkijkpunt langs de weg, omdat de kijkhut waarschijnlijk te druk zou zijn. Ook aan de weg was het druk. Vele tientallen mensen kwamen het schouwspel bekijken. Het was inmiddels bewolkt en minder spectaculair dan ’s ochtends, maar de herten lieten zich goed zien. Vlak voor zonsondergang kwam er nog een roedel herten op ongeveer tweehonderd meter voor ons langs lopen. Een mooie afsluiting.
JFK Natuurblog 