Hoog boven de Veluwe

Vandaag ging ik een dagje met Juniper op pad. Niet helemaal toevallig ging de reis naar de Hoge Veluwe, want daar zouden wat wenssoortjes uit vogelland te vinden moeten zijn. Al een paar maanden huizen er zowel een steenarend als een lammergier rond, beide soorten die in de Alpen thuishoren. Tijdens een uitstapje in het buitenland ontdekten de pubers (los van elkaar) dat er op de Hoge Veluwe met aangereden wild gestrooid wordt. Dat vonden ze wel aantrekkelijk, en ze bleven hangen.

We vertrokken met de fiets vanaf ingang Schaarsbergen. Het duurde niet lang voor we het groot wild ook zagen, maar dan levend grazend in de berm. Een edelhert genoot van het gras langs het fietspad. Ze was duidelijk aan mensen gewend, want ze stond op amper dertig meter van het fietspad en trok zich helemaal niks van de toeristen aan. Zo wild nou ook weer niet dus, maar goed.

We fietsten verder richting het grote open veld van Oud Reemst, met het befaamde Bosje van Staf, waar ook vaak aas gedumpt wordt. Nog voor we de kans gekregen hadden om ons even mentaal voor te bereiden op een spectaculaire soort ontdekte ik een grote rover, links van ons op een paaltje. En ja, op iets minder dan 300 meter bij ons vandaan zat zo’n zware jongen: de steenarend! Helemaal voorbereid op een lange zoektocht vol teleurstellingen en hij zit hier gewoon te chillen op een paal! Nog niet helemaal van de schrik bekomen pak ik snel mijn camera om wat plaatjes te maken. Ondanks dat dit voor deze schuwe vogel relatief dichtbij is, is mijn camera niet helemaal voor dit soort afstanden gemaakt. Maar wat sfeerplaatjes van de arend in het landschap gaan net.

Na een kwartiertje zitten en om zich kijken is hij ook een poepje lichter en klaar om te vertrekken. De zon is nog net niet doorgebroken, maar kennelijk voelt hij wat er gaat komen. Laag en langzaam vliegt de arend op ooghoogte over de hei, nog steeds ver weg en ook steeds verder weg. Tot het rondje kennelijk lang genoeg is en hij omkeert. Nu iets hoger komt hij met een boog terugvliegen, recht op ons af. Ik controleer nog even de instellingen van mijn camera en ga klaarstaan. Nog 100 meter… Nog 80 meter… Nog 50 meter…

Dertig meter voor ons vindt een show plaats. Op een meter of twintig hoogte begint de klim omhoog. Pal voor ons begint het beest te cirkelen, steeds hoger en hoger. De zon breekt net een beetje door en de lucht begint te trillen. De stijgende lucht helpt de arend steeds verder omhoog, tot er niet veel meer dan een stipje over is. Na een minuut of tien is hij volledig uit het zicht, verdwenen boven de wolken. Wat een fantastische show!

• 

• 

• 

• 

Ik grap dat we wel naar huis kunnen gaan, maar het is pas half een, dus we kunnen best nog even blijven. Ten slotte is er ook nog die lammergier.

Op de eerste de beste plek waar we stoppen voor een lunchpauze zit prompt een kommavlinder. Oh ja, vlinders bestaan ook nog. Hup, macrolens erop. Maar het beestje is intussen gevlogen en niet meer terug te vinden. Nog met die macrolens op mijn camera ontdek ik weer een flinke rover in de verte. Ik kijk met de kijker, en ja, daar is de lammergier. Snel lens wisselen voor wat bewijspixels, maar echt de moeite waard is het ook niet. Ondanks zijn drie meter spanwijdte is het niet meer dan een stipje in de verte. Ook dit stipje verdween na een tijdje boven de wolken. Maar toch gaaf dat we ook deze soort gevonden hebben!

Met de vogels zijn we nu wel binnen, maar op de Hoge Veluwe komen ook nog leuke libellen voor. Op zoek naar de venglazenmaker, die bij de Deelensche Wasch zou moeten zitten. Dat valt tegen. Veel watersnuffels, zwarte heidelibellen, paardenbijters en wat grote keizerlibellen, maar geen venglazenmaker te zien. Op de terugweg richting uitgang is het wel raar. Op een volslagen willekeurige plek boven de pijpenstrootjes zie ik een flinke libel vliegen: vrouwtje venglazenmaker. Ook het mannetje komt nog voorbij vliegen, maar die laat zich verder niet goed zien.

Al met al niet eens een enorm soortenrijke dag, maar wel een paar enorme klappers. Vooral die steenarend, die vaak toch lastig te vinden schijnt te zijn omdat hij zo schuw is en in een groot gebied rondvliegt. Daar hebben we echt flink mazzel mee gehad. Want wat een show!