Soortenrijke dag in de Millingerwaard

Gisteren ben ik ter ere van het 100-jarig bestaan van de NJN (Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie) samen met mijn ouders (beide oud-lid van de NJN) op pad geweest in de Millingerwaard. Omdat het op dit moment niet groots gevierd kan worden door de coronamaatregelen zijn er een aantal kleine kampjes en een zogenaamde ‘SamenAlleenExcursie’, waarbij je zelf op excursie gaat en bijzondere waarnemingen doorstuurt via WhatsApp.

De uitdaging voor vandaag is om honderd soorten te zien. Dat mag alles zijn: planten, dieren enzovoort. Met twee plantenkenners als mijn ouders is dat geen moeilijk doel, vooral niet in een soortenrijk gebied als de Millingerwaard. Na driekwartier hebben we al honderd soorten opgeschreven, tijdens de lunchpauze zelfs al tweehonderd!

De waarnemingen bestaan voor iets meer dan de helft uit plantensoorten, de rest uit vogels en insecten. Een aantal vlinders en libellen laten zich leuk zien, afgewisseld door verschillende zweefvliegen, bijen en wespen.

Om de grootste topper van de dag te vinden moeten we nog flink moeite doen. Twee jaar geleden had ik al eens een rups van een wolfsmelkpijlstaart gezien in het gebied, die ik bijna doodreed op het fietspad. Zo’n beest wilde ik wel eens in zijn natuurlijke habitat vinden.

De wolfsmelkpijlstaart leeft slechts op een paar plekken in Nederland: een paar plekken aan de kust, waar hij van zeewolfsmelk leeft, en in de Millingerwaard, waar hij zich volvreet met cipreswolfsmelk. Cipreswolfsmelk genoeg in de Millingerwaard, maar toch kost het erg veel moeite om hem te vinden.

Ruim een uur zoeken we in de cipreswolfsmelken. Mijn ouders vooral afgeleid door andere bijzondere planten, ik af en toe door vlinders en libellen. Als ik de hoop bijna heb opgegeven zie ik op de rand van het waalstrand een paar prachtige wolfsmelken staan. Niet zo armetierig en verdroogd als de rest, maar mooi groot uitgegroeid en zelfs nog in bloei. En dat midden in de brandende zon op het droge zand. In de eerste plant die ik bekijk zitten gelijk drie joekels van rupsen.

Een centimeter of acht zijn ze. En mooi! Gitzwart met felrode accenten en kleine stipjes in allerlei geel, oranje en rode tinten. En, zoals het hoort bij een pijlstaart, een mooie pijl achterop: de pijlstaart. Gifrood bij deze soort. Wat mij betreft is de rups van de wolfsmelkpijlstaart dé rups der rupsen. De mooiste en meest spectaculaire soort van Nederland.

Meer dan deze drie vinden we niet. Maar dat hoeft ook niet; deze drie zijn al mooi genoeg! Vol bewondering laten we ze verder grazen in de sprieten van de cipreswolfsmelk. Een maf gezicht, zulke enorme rupsen in een kleine, sprieterige plant.

Als afsluiter van de dag komt er nog een visarend mooi overzeilen.

De eindscore is gekomen op honderd soorten per persoon: driehonderd soorten!