Een uniek inkijkje in de wereld van de nachtegaal

Het is misschien wel de bekendste vogels van Nederland. Niet omdat hij zich zo vaak laat zien. Maar als je niet weet hoe hij klinkt, weet je in elk geval dat hij bekend staat om zijn geluid: de nachtegaal. Met een enorme verscheidenheid aan harde geluiden, waaronder imitaties van talloze andere vogels, kan hij je de hele nacht wakker houden. Als je het geluk – of pech – hebt dat er eentje bij je huis zit. Want algemeen is hij niet in de omgeving van Wageningen. Broeden doet hij bijna alleen nog langs de kust.

Onderlangs de Grebbeberg was deze vogel dit voorjaar regelmatig te horen. Dat gebeurt in de trektijd wel vaker, maar eind mei hoorde ik de twee aanwezige vogels nog steeds zingen. Voldoende aanleiding om de vogels een middag lang te bekijken.

Het is niet makkelijk om een nachtegaal te zien te krijgen. Hij verschuilt zich heel erg goed in het dichte struikgewas en heeft een goede schutkleur. Maar door goed op te letten en lang te observeren kwam ik steeds meer te weten. Van één van de mannetjes wist ik na een paar uur een heel aantal vaste zangposten.

Hierboven is een filmpje van het zingende mannetje onderlangs de Grebbeberg.

De grootste verrassing moest nog komen. Toen ik stil in de bosrand zat kwam er een vrouwtje vlak voor mijn neus op de grond naar beestjes zoeken. In de struiken om mij heen zat een heel aantal soortgenoten. Minimaal vier vrouwtjes zochten om mij heen naar hapjes. Eentje vloog steeds naar dezelfde plek met een snavel vol rupsjes. Ongetwijfeld om de jongen in het goed verborgen nest te voeren. Verderop hoorde ik vader zingen. En weer een paar honderd meter verder zat nog een mannetje te zingen.

 

Maar tussen het zingen door was er ook tijd voor socializen. Vooral het mannetje dichtbij mij zocht ijverig mee naar voedsel en bracht ook tijd door met de vrouwtjes.

Een hele middag kon ik naar deze vogels kijken, wat heel bijzonder is bij een doorgaans schuwe en geheimzinnige vogel. Een uniek inkijkje in de wereld van de nachtegaal.

 

Geplaatst in De Gelderlander, 24 juni 2020