Afgelopen weekend schreef ik al over natuur rondom huis. Onder andere over een sperwer die minutenlang bij ons in de tuin zat vorige week. Dat verhaal kreeg vandaag een staartje.
Na een portie online lessen via Microsoft Teams liep ik nietsvermoedend naar buiten tussen de middag. Ik liep de tuin uit, maar stopte gelijk. Ik zag een sperwerman op de stoep zitten, met een vers gevangen vogeltje. Zo rustig mogelijk deed ik een paar stappen achteruit de tuin in, om me vervolgens om te draaien en naar binnen te rennen en een camera te halen.
Sperwers zijn schuwe roofvogels, die je regelmatig in de stad tussen de huizen en bomen door ziet scheren. Stilzitten doen ze bijna nooit, niet lang in elk geval. Voor je er erg in hebt zijn ze weer verdwenen. Meestal tenminste.
Heel voorzichtig, eerst door een gat in de schutting, maakte ik een paar foto’s. Daarna heel voorzichtig om het hoekje van de schutting heen. Op mijn knieën en niet veel later liggend maakte ik nog een aantal foto’s. Na een tijdje lag ik open en bloot midden op de stoep, oog in oog met de sperwer die mij dondersgoed in de gaten had maar dat nauwelijks liet merken. Na een aantal foto’s bedacht ik dat het licht vanaf de andere kant in het paadje tussen de huizen door mooier was.
Heel rustig stond ik op en kroop achter de heg weg. Na een aantal meter kon ik sneller lopen en rende ik om het blok met rijtjeshuizen heen. Aan de andere kant staat in de tuin van de buren in plaats van een heg een tuinhuisje op de hoek, een perfecte schuilplaats voor mij.
Voorzichtig kroop ik achter het tuinhuisje vandaan en maakte wat foto’s. Na een tijdje lag ik weer oog in oog met de sperwer, nog dichterbij dan eerst, op niet meer dan vijftien meter. Klik-klik-klik. En toen was mijn geheugenkaartje vol. Ik weer achter het tuinhuisje, snel in mijn portemonnee zoeken naar een leeg kaartje, verwisselen en weer rustig achter het tuinhuisje vandaan.
Pas ruim tien minuten nadat ik de roofvogel ontdekte en toen zijn prooi, een huismusman, op was, besloot meneer dat het genoeg was en vloog hij recht boven mijn hoofd een boom in. Niet veel later vloog hij, begeleid door alarmerende pimpelmezen, tussen de huizen weg.
Ik heb nog nooit zo mooi een sperwer gezien, en dat op zo’n korte afstand van huis (ongeveer 25 meter). Doordat het een donker steegje is zijn de foto’s niet eens zo top dat ik ze op A2 af zou drukken, maar ze zijn toch heel mooi geworden. Dat het licht vanaf de tweede plek mooier zou zijn klopte, de eerste foto’s heb ik allemaal weggegooid. Wat een showdier en wat een mooie afwisseling van keihard doorploeteren met het online lesmateriaal dat mijn school (heel aardig natuurlijk) zo snel geregeld heeft.
Overigens, terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik in hetzelfde steegje eerder een sperwer (toen een vrouw) met prooi heb gezien. Jaren geleden, in een winter met sneeuw. Het is zo lang geleden dat ik toen nog met een klein compactcameraatje liep. De foto’s vandaag zijn wel een upgrade. Zie hieronder een foto van bijna precies dezelfde plek, maar dan op 26 januari 2013.
De foto’s van de prooiresten uit 2013 zijn meer luguber dan die van vandaag. Je bent gewaarschuwd.
Nog een leuk feitje over etende sperwers rondom huis: bijna precies vijf jaar geleden zagen we voor het huis, ook vlak voor het eten een jonge sperwer met een huismus. Klik hier voor het blogbericht. Toevallig komt het nu allemaal bij elkaar uit met twee sperwers met dezelfde prooi met bijna precies twee jaar ertussen en twee sperwers met prooi in hetzelfde steegje.
JFK Natuurblog 