Een paar dagen geleden is er een unieke vondst gedaan vlakbij Zutphen. Al sinds 2009 was deze soort officieel verdwenen uit Nederland, al werd hij in de jaren daarna nog een enkele keer waargenomen. En nu was het dus weer zover: de Oostelijke witsnuitlibel in Nederland!
Twee weken geleden kon ik nog opscheppen dat ik in een kwartier tijd zonder een stap te hoeven zeggen alle soorten witsnuitlibellen van Nederland had gezien (Leersumse Veld, 26 mei). Toen was dat ook zo, maar nu is er dus eentje bij. Dat moest ik zien, dus ik ben gegaan ook!
Met de trein van 9:03 uur vertrok ik richting Zutphen, vanwaar ik nog 20 minuten moest fietsen naar de Gorsselsche Heide. Helaas was het nog erg bewolkt bij aankomst om half 11, en af en toe kwam er zelfs miezer naar beneden. Gelukkig vonden we nog twee heidelibellen, de bloedrode en de bruinrode, die het een beetje goedmaakten. Dit waren namelijk nieuwe soorten voor dit jaar voor mij. Ook konden we ons vermaken met een paar heideblauwtjes en een paar watersnuffels die waren vastgelopen in de kleine zonnedauw.
Om kwart voor één brak de zon door. Nu sloeg iedereen die aanwezig was (een stuk of vijftien man) echt aan het zoeken. Dit resulteerde al snel in twee kleine ijsvogelvlinders, twee vuurlibellen, wat venwitsnuitlibellen, gevlekte witsnuitlibellen. Ook mijn (NJN)maten Corné, Sjoerd en Chris waren er. Tussendoor kwam er nog een keer een rode wouw overvliegen.
Rond twee uur liep ik toevallig richting wat mensen die in een groepje stonden. Corné wenkte mij, en gaf aan dat ik snel moest zijn. Ik trok een sprintje, en daar was hij dan: de Oostelijke witsnuitlibel, een mannetje! Helaas was hij weg voor ik een foto had, maar gelukkig vond ik hem al snel weer terug. Ook toen ging hij er vandoor, maar lang bleef hij niet kwijt. Dit keer bleef hij heel lang in een struik zitten. De afstand was wat groot, maar met de telelens van Corné die ik mocht lenen was het goed te doen.
Na deze keiharde scoor stelde Chris voor om snel naar Winterswijk te rijden om nog even in het Wooldse Veen te gaan kijken. Hij komt uit het Noorden, en zo vaak komt hij niet in deze hoek van Nederland. Het doel: de hoogveenglanslibel. Zo stapten we met zijn vieren in de auto van Chris en zijn we naar het Wooldse Veen gegaan. Al heel snel knalde er een hoogveenglanslibel over ons heen, en hij schoot met een rotgang hoog de lucht in naar een bomenrij. Dat was kort, maar het was hem wel! Daarna zagen we er kort ook eentje die langsvloog, maar ook die was snel kwijt. Hoe dan ook, het was een soort die we alle vier nog nooit gezien hadden, en daarom niet minder de moeite waard!
Aan het eind vloog er nog een vlinder langs die wel op de kleine ijsvogelvlinders leek van de Gorsselsche Heide, maar het was een grote weerschijnvlinder! Dat was een mooie afsluiter. Ik werd op station Winterswijk afgezet vanwaar ik de trein naar huis nam. Met een doelsoort die we gevonden hebben was het een zeer geslaagde dag, zeker omdat deze soort zo uniek is. De dichtstbijzijnde populatie zit enkele honderden kilometers verderop in Duitsland. Samen met alle sierlijke witsnuitlibellen zijn er dus ook een paar Oostelijke met de oostenwind mee gekomen.
Nadat hij was uitgestorven was ik bang dat ik hem nooit te zien zou krijgen, maar het is dus toch gelukt!
JFK Natuurblog 