Heidelibellen bij Amersfoort

Onder de libellenliefhebbers is het algemeen bekend. Als je een dagje Amersfoort plant zul je goed moeten zoeken, maar met een kans dat je een aantal zeer unieke soorten ziet! Zo ben ik vandaag met Kylian (uit een parallelklas) een dagje libellen gaan kijken bij Amersfoort. Om te beginnen op de Schammer tussen Stoutenburg en Leusden. Bekend was het inmiddels wel, er zitten een aantal exemplaren van de Kempense heidelibel in het gebied, het lijkt een kleine populatie. Elk jaar worden er slechts enkele exemplaren gevonden, maar wel steeds ook verse. De Kempense heidelibel heeft in Nederland maar één grote en stabiele populatie, en dat is in de Weerribben. In de Kempen is hij inmiddels ook zeer zeldzaam geworden, dat was aanvankelijk de enige plek.

Om 8:50 uur stonden we op de Schammer, en gelijk zoeken naar de Kempense heidelibel, met in ons achterhoofd de andere gemelde soorten. Na een half uur hadden we beet. Naast vooral lantaarntjes en af en toe een steenrode heidelibel ontdekte ik een knaloranje heidelibel, met opvallend gele vleugelbeadering. Ik liep er achteraan, en zag de onmiskenbare zwarte druppelvormige vlekjes op de zijkant van het achterlijf! Bingo! Dit was zeker geen zwerver, dit was een behoorlijk vers mannetje Kempense heidelibel! Niet van deze dag, maar misschien wel van maar één dag eerder. Dit betekende nummer vier voor het gebied van dit jaar, want eerder werden alleen een ander mannetje en twee vrouwtjes gevonden. Een leuke vondst!

Na deze vondst hebben we nog even doorgezocht, maar de zwervende heidelibellen wilden niet lukken, en een twee de Kempense zat er ook niet in.

We besloten door te fietsen naar Landgoed de Emelaar, net aan de andere kant van Stoutenburg. Hier had ik vorig jaar al bandheidelibellen gezien, en ik wilde nu met een nieuwe camera nog wel eens kijken! Het vinden was niet moeilijk, het waren er best veel! De foto’s gingen eerst moeizaam, ze vlogen steeds op, maar uiteindelijk is dat ook zeer goed gelukt!

Na dit ommetje zijn we teruggegaan naar de Schammer, waarop we vroegen aan de reeds gearriveerde libellenzoekers of ze de Kempense al gezien hadden. “Nee, helaas niet,” was het antwoord. “Hij is vanochtend wel één keer gemeld, maar ik heb hem nog niet gevonden.” Tja, die melding was dus van mij…. Terwijl wij een andere hoek ingestuurd werden voor de zwervende heidelibel, ging de andere man weer zoeken op de plek waar ik de Kempense gezien had. Ik had gelijk beet met mijn zwervende. In deze hoek vlogen er wel een stuk of acht, stuk voor stuk hartstikke vers! Een leuk beestje, met zijn mooie grijsblauwe ogen. De Kempense heidelibel werd niet meer gevonden. Kylian en ik vonden het mooi geweest, en gingen zeer tevreden naar huis!