Op 13 juli zijn we vertrokken voor een reis van bijna een maand door Canada! Een geweldige reis door Vancouver Island, de Coastal Mountains, de Rocky Mountains en over de prairie van Alberta. Ik ben vier dagen bezig geweest met het uitzoeken van al mijn 4785 foto’s, en nu is het dan zover. In deze vijf dagen neem ik jullie mee op onze reis door Zuidwest-Canada, elke dag een deel: Vancouver en Vancouver Island, de Coastal Mountains, de Rocky Mountains (1), de Rocky Mountains (2) en als laatste de prairie van Alberta. Veel plezier!
27 juli
Op 27 juli zijn we vertrokken uit Jasper. Over de Icefields Parkway reden we richting Banff. Onze eerste stop bij het uitzichtspunt “Goats and Glaciers” waren inderdaad een paar kleine gletsjers, maar leuker nog, direct bij de parkeerplaats liep een kleine kudde sneeuwgeiten! Je ziet ze niet vaak omdat ze hoog in de bergen leven, maar hier komen ze naar beneden omdat er bij die parkeerplaats weer andere mineralen te halen zijn. Ook vonden we bij de parkeerplaats verse berenpoep, maar de beer was er niet.
Langs de weg waren allerlei uitkijkpunten. Ook was er een heel grote gletsjer, de Athabasca Glacier. Daar hebben we een stukje gelopen, tot aan de voet van de gletsjer, maar erop was te gevaarlijk. Vlak na de gletsjer zagen we twee keer een muildierhert, waarvan eentje bijna óp de weg stond, en de ander midden op een volle parkeerplaats…
De Icefields Parkway was de mooiste route die we tot nu toe gehad hadden. Dan weer langs een beek, dan weer een pass, en dan weer gletsjers! Het was prachtig! Vlak voor de Icefields Pkwy op de Trans-Canada Highway uitkwam, was er een gi-gan-tisch-e file. Overal stopten de mensen en sprongen de auto uit. Toen we ontdekten waarom iedereen de auto uitsprong, vonden we ineens alle mensen oliedom en respectloos. Op zo’n 30 meter van de weg liep een zwarte beer met jong. Beren kunnen sowieso onberekenbaar zijn, maar met een jong moet je maar gewoon niet in de buurt wíllen zijn, uitgezonderd vanuit de auto. Omdat er veel te veel bomen tussen moeder beer en haar jong en ons waren, zijn de foto’s niks geworden. Te weinig licht en te veel bomen die het uitzicht belemmerden. Wel hebben we haar even mooi kunnen zien! Gelukkig is het met de toeristen ook goed afgelopen. Na een tijdje verdwenen de twee naar achter, dieper het landschap in.
28 juli
Op 28 juli werden we wakker in Lake Louise Village. We zaten in een lodge daar, maar waren niet van plan om naar Lake Louise te gaan. In plaats daarvan zouden we naar Moraine Lake gaan. Echter, toen we om 10:00 uur bij de toegangsweg waren, was die al afgesloten omdat de parkeerplaats 11 km verderop vol was… We hebben ons plan snel gewijzigd, en zijn naar de Takakkaw Falls (spreek uit als: Takkoeka) in Yoho National Park gegaan. Een woeste waterval vanaf een gletsjer, die zelfs ík mooi vond! We zijn aan de overkant van het dal gaan wandelen, waar je mooi uitzicht had op de waterval. Een stevige bergwandeling naar het Yoho Lake. Het was bijna 500 m klimmen, en dat zelfde stuk ook weer dalen. Aan dieren was er niet veel te zien, maar wat was het landschap mooi! Een mooi open bos, met bloemenweiden, beekjes en uiteindelijk het meer! Daarna nog verder omhoog, tot we boven de boomgrens weer tussen de rotsblokken en bloemen liepen. En dan weer dat uitzicht op de waterval en de gletsjer erboven! Het was heel erg mooi! Uiteindelijk wel zwaar, 9 km lopen waarbij 500 m klimmen én dalen, maar het was echt de moeite waard!
29 juli
Op 29 juli gingen we door richting Banff. Een rit van 60 km, dus we hadden absoluut de tijd om leuke dingen te doen onderweg. We gingen niet over de Trans-Canada Highway, maar over de parallelweg daarvan. Een zeer rustige weg, met weinig auto’s. Maar nee, daar was toch weer file… En weer… voor een beer! We zagen hem eerst niet, maar te zien aan alle mensen die met camera’s uit (dak)raampjes hingen moest hij er wel zijn. We reden langzaam voorbij de file, en ik keek intussen goed uit mijn raampje. En ja, daar zat hij, minder dan drie meter naast mij: een Amerikaanse zwarte beer! Hij zat de bessen van de struiken af te trekken, verstopt achter het struikje, waardoor wij hem niet eerder hadden kunnen zien. We keerden en sloten achteraan in de file, maar de beer konden we weer niet zien omdat we te ver naar achteren zaten. We reden weer langs de file, en zo kon ik al rijdende foto’s maken. We sloten nu vóóraan in de file, maar de beer was weer niet zichtbaar. Gelukkig besloot het beest daar nu zelf wat aan te gaan doen. Zijn bessenstruik had hij blijkbaar gezien, en hij liep in onze richting. Hij kwam steeds dichterbij, tot hij vlak voor onze neus zat, en daar trok hij weer wat bessen uit de struik. Zo konden we hem prachtig en van super dichtbij zien! Na twee minuten liep hij door, en toen keerden wij maar weer en reden door richting Banff.
Onderweg stopten we nog bij de Johnston Canyon. Die hadden vrienden ons aangeraden. We vermoeden dat ze daar op een regenachtige dag zijn geweest, want bij ons was het mooi weer, en super druk! Alle drie de parkeerplaatsen waren zo goed als vol, en in de berm stond, dat bleek, een rij van zo’n 2 kilometer aan auto’s geparkeerd. Toch gingen we erin, maar het was veel te druk. Bij de uitkijkpunten stond een rij, zodat we de mooiste punten niet eens gezien hebben, en op alle andere plekken was het ook vrij bar. Wel zagen we twee jonge Noord-Amerikaanse waterspreeuwen, die af en toe gevoerd werden door de ouders. Dat was ongeveer het enige leuke. De canyon was wel mooi hoor, maar écht te druk.
30 juli
Op 30 juli ben ik met mijn vader om 6:00 uur opgestaan, bij zonsopkomst. We gingen op zoek naar wild, het liefst natuurlijk wolven of beren. We gingen met de auto de rustige weggetjes van Banff af, en intussen goed kijkend tussen de bessenstruiken. Gelijk buiten Banff hadden we beet. Een moeder muildierhert stond met haar twee jongen op de weg. Ze liep voor ons de weg af, maar in plaats van weg te gaan, liep ze langs de kant van de weg op ons af, en passeerde ons met haar twee jongen op een paar meter afstand. Een leuk begin! Even later troffen we drie mannetjes witstaartherten aan. Die stonden veel verder van de weg. Die waren duidelijk minder aan mensen gewend, want zelfs op deze afstand waren ze zeer alert en duidelijk niet op hun gemak. Even later reden we tegen een enorme kudde wapiti’s aan. Ze bleven maar komen vanuit het bos! Ook deze hielden blijkbaar van de buffaloberries die langs de weg stonden.
Later op de dag hebben we nog een wandelingetje gemaakt, maar het was zeer teleurstellend. Het bos was saai, zowat geen dieren en zélfs weinig planten… Toen we in het dal een rondje liepen daarna was het wel beter, maar daar waren dan te veel muggen. Ook was er weinig uitzicht, omdat de bergen achter de rook hingen van een bosbrand een aantal kilometer verderop.
31 juli
Op 31 juli gingen we naar de familie in Calgary. Maar niet nadat we nog even bij de Hot Springs van Banff hadden gekeken. Doordat het water van die bronnen uit diepere aardlagen komt, is het tussen de 30 en 50 graden Celcius als het boven de grond komt. Daardoor bevriest het in de winter ook niet daar, en daar profiteren veel dieren van. Onder andere de Banff Springs Snail. Een waterslak, die letterlijk alleen dáár voorkomt, over de hele wereld. Die hebben we ook gevonden in de bronnen. Ook de Vivid Dancer, een tropische juffersoort, komt in Canada alleen bij de Hot Springs voor. Hij bereikt daar het noordelijkste puntje van zijn verspreiding. Daarnaast hebben we nog een aantal andere vlinders en libellen gezien. Voor de tropische orchideeën die daar groeien waren we te laat in het jaar.
Morgen…
Morgen komt het laatste deel van de reis online: de Prairie van Alberta!
JFK Natuurblog 