In het Zweedse winterwonderland

De winter vind ik maar een saai seizoen in Nederland. Het is vaak niet erg lekker weer, de leukste vogels zijn naar het zuiden vertrokken, de reptielen zitten onder de grond en insecten zijn er amper te vinden. Elk najaar zit ik weer te wachten op het voorjaar. Hoe anders is dat in Zweden, waar ze aan échte winters doen. Niet dat halfzachte regenweer maar echte kou en veel sneeuw. Een winterwonderland.

Dit is een extra lange blog over een weekje winterwonderland met Hendrike in Zweden.

We vertrokken op 1 januari met de trein en kwamen op 2 januari aan het eind van de dag in Bräcke aan, vrijwel precies in het midden van Zweden. Vanaf Stockholm werd de hoeveelheid sneeuw die we vanuit de trein zagen snel groter, maar in het grauwe landschap was het ook al snel donker. De treinrit verliep heel soepel maar duurde wel heel lang. We zaten er aardig doorheen toen we eindelijk uitstapten, maar de vrieskou (-14°C) deed gelijk goed en we vermaakten ons met sneeuw en ijs op de straten.

Maar hoe donker ook, zelfs in Zweden wordt het soms nog licht en van die uurtjes hebben we op 3 januari gebruik gemaakt om een wandeling door het bevroren landschap te maken. We maakten een rondje vanuit huis. Vogels zagen we wel, maar bijna allemaal in het dorp. Vooral de grote groepen goudvinken, grote barmsijzen en groenlingen vielen op. Tijdens de wandeling zagen we een notenkraker overvliegen. De wandeling liep over een langlaufroute maar op één iemand na zagen we er niemand bezig. Het was heel rustig, we hoorden alleen het gekraak van de sneeuw onder onze schoenen.

De avond werd er eentje om nooit te vergeten. Na het eten liepen we nog even naar buiten om in de sneeuw naar de sterren te kijken. De hoop op noorderlicht hadden we een beetje opgegeven, de omstandigheden waren niet goed. De dagen erna wel, maar dan zou het bewolkt zijn.

Maar terwijl we voor de spoorwegovergang (er rijden niet veel treinen, maar wel als wij moeten oversteken) moesten wachten ontdekte ik aan de noordelijke hemel wat lichte vegen. Heel vaag. Wolken? Maar het leek te bewegen. Omdat de overgang al een paar minuten dicht was en er in de verste verte geen trein te zien was staken we snel over naar het meer waar we beter keken. En ja! Het bewoog! Met het blote oog nauwelijks te zien, maar het was het echt! Noorderlicht! Snel de camera neerzetten en de goede instellingen zoeken. Ook nog niet de beste lens mee, maar we moesten het er maar even mee doen. Na een paar foto’s ging ik toch maar de andere lens ophalen en daarmee werd de foto iets beter. Echt spectaculair was het misschien niet, maar wel bizar om te zien. Dat was het buitenavontuur in de kou zeker waard!

Op 4 januari hebben we ons ook in de sneeuw vermaakt. Het sneeuwde een klein beetje en vooral waaide het. De luchtvochtigheid was heel hoog en dat zorgde ervoor dat met name de berken helemaal wit werden van de sneeuw en ijs dat er tegenaan waaide. Binnen een mum van tijd bevroor de wereld en het was fantastisch. Het was een soort zwart-witlandschap waar we doorheen liepen met alleen ons en de bomen. Alleen in een tuin onderweg zagen we wat vogels, verder vrijwel niet meer. Maar de bevroren stillevens maakten dat meer dan goed en daar zijn dan ook de meeste foto’s van.

Op 5 januari hebben we de laatste richting vanuit het huis gezien zonder het meer op te gaan. Eerst in het dorpje Bräcke zelf en daarna aan de achterkant eruit. Het doel was om wat meer vogels te zien, die lijken tot nu toe allemaal in en rond het dorp te zitten. Maar we begonnen met een eekhoorn die boven ons tegen het houten huis aan rende.

Daarna keken we wat in het dorp rond waar weer veel goudvinken, mezen en barmsijzen rondhingen, maar allemaal waren ze behoorlijk schuw en echt mooie foto’s lukten niet echt. Maar we vermaakten ons er wel mee.

Aan de andere kant van het dorp liepen we weer het bos in, waar ik wat foto’s van de prachtige vers besneeuwde takken maakten en Hendrike verse beversporen vond langs een bijna helemaal bevroren beekje. De bevers zelf waren vast en zeker ingesneeuwd.

Kort daarna ontdekte ik gefladder hoog in de bomen maar de veroorzaker had zich goed verstopt. Een soort bruine duiven leken het wel. Af en toe vlogen ze een stukje waarna ze weer kwijt waren. Na een tijdje vond ik ze weer terug en herkende een stel hazelhoenen! Die had ik niet verwacht! Heel schuw leken ze niet te zijn, maar stil lopen was in de krakende sneeuw ook geen doen waardoor ze toch steeds wegvlogen. Uiteindelijk hebben we ze een paar keer aardig gezien. Wat een mooie vogels zijn het toch, en heel bijzonder om ze zo te zien te krijgen. Vind ze maar eens, dat ten eerste. Maar we hebben ze ook nog leuk gezien en dat is toch de echte topper van de vakantie wat vogels betreft!

Deze waarneming was vlak voor zonsondergang, dus daarna liepen we blij het bos weer uit om naar huis te gaan.

Op 6 januari, onze laatste hele dag in Bräcke, zijn we mooi op tijd opgestaan om de wandeling van een dag eerder voort te zetten. Dit was het mooiste bos van de omgeving en we wilden daar graag nog even verder kijken. We namen het sluippaadje waar we de hazelhoenen zagen, maar deze keer zagen we ze niet. Het paadje was echter fantastisch. Er had sinds de laatste sneeuw gevallen was nog niemand gelopen behalve wat beesten, waarschijnlijk reeën en een vos. We liepen door een soort tunnel van besneeuwde takken en het was ontzettend mooi.

We kwamen uit op de weg en liepen om, terug naar het begin van het paadje om vanaf daar de sneeuwscooterroute weer op te pakken. Dat klinkt heftig, maar we hadden de hele vakantie nog geen sneeuwscooter gezien. Nu wel, maar het bleef bij twee keer twee scooters en ze deden rustig aan terwijl ze ons passeerden. Op het verste punt hadden we wat uitzicht over het opener terrein maar er was geen levend wezen te zien. Het sneeuwde behoorlijk en het landschap was stil.

We liepen een nog onaangetast besneeuwd pad in dat langs een houtzagerij moest lopen en we hoopten dat de sneeuw daar weer aangestampt zou zijn. Dat was niet zo en de houtzagerij bleek een steengroeve te zijn met een pad vrij dicht langs de rand. Dat durfden we niet aan en we namen toch maar weer dezelfde weg terug. Onderweg zagen we één keer een hazelhoen langsvliegen en in de verte tussen de sneeuwvlokken door zelfs een steenarend. Toch nog leuke vogels, maar vooral de wandeling zelf en de omgeving waren mooi.

En toen werd het toch echt tijd om weer naar huis te gaan. Het was heel kort, maar wat hebben we genoten. En als je denkt dat het nu afgelopen is, dan ken je mij nog niet. We hebben de overstap van ruim anderhalf uur in de hoofdstad Stockholm namelijk optimaal benut. We hadden tijd voor klein wandelingetje. Het parlementsgebouw en het koninklijk paleis bleken dicht bij het station te zijn en dat werd onze looprichting. Stockholm is een mooie stad en nu op de terugweg ook besneeuwd. Bij het paleis werd ik afgeleid door allemaal vogels die samengeklonterd zaten in een stuk rivier. Alle vogels uit de wijde omgeving leek het wel.

Tussen de gewonere stadsvogels zwommen ook een aantal brilduikers en wilde zwanen. Met ook nog een bonte kraai in de sneeuw erbij was dat precies genoeg om toch maar moeite te doen en de camera uit te pakken. En terwijl alle toeristen zich aan het overigens niet heel spectaculaire paleis vergaapten zat ik lekker eendjes te fotograferen. Een paar mooie plaatjes rijker liepen we weer terug naar het station en namen we de iets vertraagde trein naar Kopenhagen.

Wat een avontuur was het toch. Heel kort, maar heel erg mooi. Wat hebben we genoten! De mooie besneeuwde bossen, de beesten en de kou. Het echte Zweedse winterwonderland. We hebben de winter gezien en gevoeld en we zijn weer helemaal blij thuis!