Reisblog 22 – Duitsland – Hochschwarzwald – Hochmoor

Op 14 juni bezochten we een gebied waarvoor we speciaal langer op de camping gebleven zijn, we zouden eigenlijk vandaag vertrekken. Ik dacht al dat het leuk zou zijn, maar nu werd ik ook nog speciaal getipt dat er leuke hoogveenvlinders voorkwamen. En dat allemaal langs een vlonderpad waardoor het veengebied goed toegankelijk zou moeten zijn. En het was inderdaad de moeite waard.

Anders dan de voorgaande dagen toen we het ’s ochtends nogal rustig aan deden, vertrokken we deze dag al mooi op tijd naar het hoogveen. Het zou weer warm en zonnig worden en door op tijd te gaan hoopten we de vlinders nog een beetje leuk te kunnen zien. Dat lukte, maar ik denk meer door de fantastische nectarbloemen dan door de temperatuur, want het was al flink warm toen we er aankwamen. Maar onze redding was een veldje bloeiende wateraardbei letterlijk pal naast het vlonderpad. Sommige bloemen staken tussen de planken door omhoog. Zo ver als we door de bomen heen konden kijken in het hoogveen was er geen bloem te zien, behalve dit veldje tussen nul en twee meter van het vlonderpad. En daar kwamen alle vlinders van het hele gebied op af.

Veel soorten waren het niet, maar wel stuk voor stuk bijzonder en doorgaans moeilijk om goed te zien te krijgen doordat ze vaak in ontoegankelijk gebied zitten. Op de wateraardbeien foerageerden tientallen veenbesparelmoervlinders – hele kleine, bont getekende parelmoervlindertjes. Heel fraai en vooral ook fraai te zien. Terwijl parelmoervlinders doorgaans behoorlijk vliegerig zijn, zaten deze vlinders vooral enorm te genieten van de wateraardbei. Perfect zo!

Het zeer zeldzame veengeeltje kwam ook af en toe langs. Meestal zagen we hem tussen de bomen door vliegen, maar af en toe kwam er eentje op de wateraardbeien zitten. Het veengeeltje is een soort luzernevlinder, ook van het type dat niet vaak gaat zitten. Maar deze dus wel, vaak zelfs vrij langdurig. In de paar uur dat we er gezeten hebben kreeg ik een paar keer de kans om hem van heel dichtbij op de foto te krijgen. Een buitenkansje, volgens mijn eerdere ervaringen in Oostenrijk van een paar jaar geleden.

Lastiger om op de foto te krijgen was het veenbesblauwtje. Niet omdat het er weinig waren, in tegendeel. Ook niet omdat ze niet dichtbij kwamen of niet gingen zitten, in tegendeel. Maar waar ze het liefst gingen zitten was op onze eigen voeten, benen, handen en schoenen. Daar dronken ze van ons zweet of het water dat nog in mijn schoenen zat (ik had eerder al ergens natte poten gehaald). Maar als zo’n beestje óp jou zit is het niet zo makkelijk foto’s maken. Zeker niet als hij ook nog eens op je camera gaat zitten. Maar een ervaring was het wel. En uiteindelijk kon ik ook het veenbesblauwtje mooi op de wateraardbei fotograferen.

Andere soorten waren er nauwelijks te zien in dit veengebied, maar dat was niet erg. Anders word je ook maar afgeleid van de écht bijzondere soorten. Maar ik heb de ene zilveren maan en twee woudparelmoervlinders ook gezien.

Op het bloemrijke grasland naast het hoogveengebiedje waren nog veel meer vlinders te zien. Behalve een enkele veenbesparelmoervlinder en veengeeltje die hier nectar kwamen drinken wemelde het van de zilveren manen, koevinkjes en kleine vossen. Af en toe vlogen er woudparelmoervlinders en ringoogparelmoervlinders tussendoor. Ook zagen we weer enkele veenhooibeestjes vliegen. Inmiddels was het echt warm, maar door het rustige weer en de vele bloemen lieten de meeste vlinders zich toch leuk zien. Dat maakte deze vlinderdag nog heel wat leuker dan de voorgaande dagen hier.

Op 15 juni vertrokken we wel uit het Zwarte Woud. Gewoon met de fiets, richting het oosten omlaag. Maar niet voor we nog een bijzondere plek hadden aangedaan. Het was een bos bij Neustadt, op het eerste oog niet heel bijzonder. We hoopten hier de grote ijsvogelvlinder te zien. Dat lukte jammer genoeg niet ondanks het zeer geschikte biotoop, maar wel zagen we andere mooie soorten. Geen nieuwe soorten meer, maar wel geschikt voor de foto.