Een weekje in het noorden met de familie. Niet het eerste waar je aan denkt in deze vreemde tijden, maar het is een van de weinige dingen die nog wel kunnen. We hebben een huisje in Midlaren, vlakbij het Zuidlaardermeer en de moerasgebieden eromheen. Behalve de stormachtige en regenachtige dagen hebben we gelukkig ook een heel aantal prachtige dagen om buiten rond te wandelen en te fietsen. En de omgeving leent zich ervoor.
In eerste instantie natuurlijk het Zuidlaardermeergebied zelf. We zitten op een steenworp afstand van de Oostpolder aan de westkant van het meer, voor de duidelijkheid. Eerste kerstdag is een prachtige dag voor een kort wandelingetje vanuit huis. Het is fris, maar met de zon en weinig wind toch aangenaam. In de Oostpolder vallen vooral de enorme hoeveelheden brandganzen op, samen met een flink aantal kolganzen. Ze laten zich met het mooie licht leuk bekijken.
In de schaduw van de kerk in Noordlaren zit een gemengde groep met vinken en kepen te genieten van de beukennootjes.
Op tweede kerstdag kijken we ook rond in de Oostpolder. De zon is achter de wolken en er staat een gure wind. Het is net uit te houden en voor de vogels uiteindelijk de moeite waard. De aantallen brandganzen zijn nog veel hoger dan een dag eerder. Bij vele duizenden foerageren ze in de weilanden. Als dan alles de lucht in gaat weet ik dat ik op moet letten. En ja, twee volwassen zeearenden komen prachtig, maar wel erg ver weg, voorbij cirkelen. Even later zie ik nog een grote vogel vliegen. Hij vliegt iets van ons af en ik denk eerst aan een reiger. Als ook voor deze vogel een grote groep ganzen op de wieken gaat kijk ik iets beter: een jonge zeearend van het afgelopen jaar vliegt zijn ouders achterna, slechts een paar minuten later. Niet lang daarna komt hij terug over de polder en land kort in een boomtop.
Daarna verdwijnt hij achter een bosje uit het zicht.
Op 28 december ga ik met mijn vader een dagje vogelen in de omgeving van de Lauwersmeer. Omdat het ’s ochtends hoog water is, besluiten we te beginnen bij de Waddenkust, bij het Friese plaatsje Moddergat. Hier zijn de Peazenerlannen, een kwelderachtig natuurterrein dat bovendien omkaderd is, waardoor je er omheen en stukjes doorheen kunt lopen. Ook steekt er een pier ver de zee in, waardoor je een stuk dichterbij de wadvogels kunt komen.
De dag begint goed. Als we in Zuid-Groningen wegrijden schijnt de zon fantastisch, maar in Moddergat is het bewolkt. Het is fris, maar bijna windstil en daardoor goed vol te houden. Op de waddendijk zien we vooral steenlopers, maar terwijl we lopen zien we steeds meer. Op het wad, gelukkig nog dichtbij vanwege het hoogwater, lopen bonte strandlopers, kanoeten, rotganzen en bergeenden. Als we even opkijken zien we een groepje ijsgorzen langs vliegen.
In de rand van de kwelder zien we een kanoetstrandloper heel stil en dichtbij zitten. Als we iets dichterbij komen begint hij rare bewegingen te maken, maar wegvliegen of -rennen zit er niet in. Het lijkt of hij ergens verstrikt in zit, maar er is niks te zien. Mogelijk heeft hij een stuk visdraad of plastic ingeslikt. We laten hem met rust, we kunnen toch niets doen.
Niet lang daarna worden we verrast door een nieuwe groep ijsgorzen. Deze gaan voor ons langs de rand van het weggetje zitten, maar nog erg ver weg.
Nog voor we echt in de buurt komen vliegen ze alweer op. Langs de rand van de pier zitten behalve een heleboel steenlopers ook een aantal paarse strandlopers. Ondanks dat er geen paars in het verenkleed te bekennen is, vind ik het erg vrolijke vogeltjes. Ze zijn bovendien totaal niet schuw, waardoor ik ze heel leuk van dichtbij kon bekijken.
Een grote verrassing komt als we een nieuwe groep gorzen ontdekken. Deze dieren maken een ander geluid, melodieuzer dan de ijsgorzen. Alsof er een soort kerstbelletje met ze meevliegt. Het lichte verenkleed en de duidelijke witte vlekken in de vleugels laten ons zien dat het sneeuwgorzen zijn. En een grote groep ook: een stuk of dertig. Ze gaan aan de overkant van een strookje kwelder tegen een andere kade aan zitten, maar vliegen regelmatig een ommetje. De vogelaars op de andere kade hebben geluk: de groep gaat er pal voor zitten. Wij hebben ze alleen van grote afstand kunnen zien.
De grootste topper volgt nog terwijl we bezig zijn de groepen sneeuwgorzen (we hebben inmiddels al twee groepen gezien) te bekijken. Mijn vader ziet laag achter de kade een blauwe kiekendief vliegen. Steeds verdwijnt hij achter de kade, maar soms komt hij er net bovenuit. Ik kijk ook met mijn camera en zie meteen een velduil boven de kwelder achter de kade jagen. De blauwe kiekendief was er overigens ook, maar die was pas later weer te zien.
We besluiten een stukje om te rijden om vanaf de andere kant over het gebied te kijken, met beter licht. Daar zien we dat we niet de enige zijn die de velduil in het vizier hebben. Op een kade midden in het gebied staan verspreid over zeker een kilometer minimaal dertig vogelaars.
Ook op de zeedijk staan aardig wat auto’s met vogelaars erin of erbij. We besluiten om, ten koste van een rondje Lauwersmeer, het gebied in te lopen om de velduil, die bijna constant rondvliegt, van dichterbij te kunnen bekijken.
Als we op de kade lopen, ontdekken we al snel dat er wel meer dan één velduil rondvliegt. Uiteindelijk tellen we in elk geval drie uilen. Ze jagen heerlijk boven de ruigte heen en weer. De afstand is behoorlijk, maar met een laagstaande zon in de rug is het schouwspel prachtig te zien. Af en toe duikt er een uil omlaag en verdwijnt dan voor een paar minuten uit het zicht, waarschijnlijk om een gevangen muis weg te werken.
Het schouwspel schopt ons oorspronkelijke plan om ook nog in de Lauwersmeer rond te kijken door de war; als we daar aankomen is het al bijna donker. Maar het is het waard. In de schemering zien we op grote afstand een zeearend voorbij vliegen en we genieten bij een laatste kop thee van het geroep van de tientallen kleine zwanen aan de overkant van het water. Vlak voor we in de auto stappen worden we nog begroet door een groepje baardmannetjes dat laag door de rand van het riet rondscharrelt. Het einde van een prachtige dag.
JFK Natuurblog 