Negen jaar geleden zagen we ze voor het eerst in de tuin. En trots! Helemaal toevallig was het misschien niet nadat we kaardenbollen in onze tuin hadden aangeplant, maar toch was het een feest toen zijn grootste fans de zaden kwamen proeven. Eind 2012 hadden we voor het eerst bezoek van de putter. Zie voor het jubelverhaal van toen de weblog van Henk Kloen op zijn eigen blog: Kerstvink op de kaardenbol in de voortuin.
Eind 2012 was ook de tijd dat ik mijn eerste camera kreeg, voor mijn tiende verjaardag. Een klein en simpel compactcameraatje, maar mijn enthousiasme en trots zorgden ervoor dat elke vage foto met een stipje veranderde in een sublieme plaat van wereldklasse. Natuurlijk was mijn Canon Powershot A1300 véél en véél beter dan de spiegelreflexcamera van mijn vader.
Klik hier om alle berichten over de putters in de tuin door de jaren heen te bekijken.
In februari 2013 had ik dan ook een geweldige foto van een putter te pakken. Balancerend op de kaardenbollen in de voortuin, op zo’n vier meter van het raam.
Over de kwaliteit van deze eerste foto’s kunnen we het nog even hebben, maar het staat vast dat hier mijn liefde voor de putter begon. Het vrolijke vogeltje is eigenlijk simpel gekleurd: een gevarieerd kleurverloop van donker tot lichtbruin en wit, maar enkele felle accenten die hem ontzettend fraai maken. Het knalrode kopje, gele vleugelstreepje tegen sterk contrasterend zwart met witte druppeltjes zorgen ervoor dat de putter een opvallende verschijning is. Het geluid, een onmiskenbaar opgewekt gekwetter, maakt dit vrolijke vogeltje helemaal af.
De foto’s maken een ontwikkeling door. Ieder jaar komen de putters weer langs in de voortuin, wat ook kansen biedt voor foto’s. Eind 2014 zijn de foto’s, nog steeds met een simpel cameraatje, al een stuk beter.
Ondanks mijn enthousiasme en trots ben ik later toch gaan inzien dat mijn kleine Canon het niet kon winnen van de Sony spiegelreflexcamera van mijn vader. Een tijdperk kwam dat ik deze op alle mogelijke momenten leende om nóg mooiere foto’s te maken. Met resultaat.
De nieuwe stap volgde al gauw. Begin 2016 nam ik een tweedehands superzoomcamera over van een vriendelijke dame, die het maar wat leuk vond om haar weinig gebruikte camera aan een jonge enthousiasteling te kunnen verkopen. Opnieuw kwamen het enthousiasme en trots die mij het gevoel gaven de hele wereld aan te kunnen met mijn nieuwe aanwinst. Mijn bewering dat hij beter was dan de spiegelreflex van mijn vader was al iets meer op zijn plaats: nog steeds ben ik er nog niet helemaal over uit welke kwalitatief beter was. Allebei hadden ze hun voor- en nadelen. Maar dat het mijn eigen camera was waarmee ik alles kon doen wat ik wilde was voor een jongetje van 13 uiteraard een belangrijk pluspunt.
Gelukkig kwamen ook in 2016 de putters weer trouw als altijd op bezoek. Doordat ze nogal slordig eten – veel met zaden strooien – kregen we bovendien steeds meer kaardenbollen in de tuin. Ook in de directe omgeving van de tuin doken steeds vaker planten op. Niet alleen werden het er meer, ook groeide er een aantal planten heel dicht voor het raam. Nieuwe kansen dus, met een nieuwe camera.
Na anderhalf jaar had ik genoeg gespaard voor weer een nieuwe stap: een spiegelreflexcamera met macrolens. Mijn superzoomcamera hield ik overigens ook nog in gebruik, want flink inzoomen kon mijn macrolens natuurlijk niet. Voor de putters was dit echter ook niet eens per se nodig. De kaardenbollen stonden immers pal voor het raam, mijn lens van 150 mm was voldoende voor sfeerfoto’s. De kleuren waren met deze camera veel helderder en mooier dan je op de foto’s tot nu toe zag.
De mooie herfstkleuren bevielen mij wel. Sinds 2017 maakte ik eigenlijk alleen nog in oktober en de eerste helft van november foto’s van de putters. De prunus die net buiten de tuin op de achtergrond staat zorgt in deze tijd voor een geweldig kleurenpracht. Van groen gaan de bladeren via geel en oranje in een prachtig kleurverloop richting rood en roze.
In mijn sfeervolle putterfoto’s met mijn nieuwe telelens in 2019 zijn de verschillende kleuren van de prunus mooi te zien. Ik ben er ook beter op gaan letten en gaf hierdoor meer aandacht aan licht, kleur en compositie van de foto’s van de putter. Perfect is een foto nooit, maar mooier dan ik in de afgelopen zeven jaar maakte zijn deze foto’s zeker wel.
Nog steeds nemen de kaardenbollen in aantal toe. De voortuin staat al aardig vol. Een treurige, sombere aanblik, tot er een putter op gaat zitten. Dan verandert de grauwe, stekelige bol in een dansende egel met een vrolijk vogeltje erop. Balancerend zitten de putters soms wel een half uur lang in kleine groepjes te genieten. Meestal zijn het er één of twee, maar een enkele keer bestaan de groepjes in onze tuin uit vijf tot tien beestjes. Met meerdere dieren en tal van kaardenbollen op verschillende plekken in de tuin is de keuze voor mij als fotograaf dan ook reuze.
Afgelopen week kwam er ook regelmatig een groepje langs, één keer zelfs vijf. Bij de vier volwassen vogels zat ook nog een duidelijk herkenbaar jong van dit jaar: het rood op de kop ontbrak nog.
Behalve van de putters zelf heb ik ook enorm zitten genieten van de herfstkleuren die het uitzicht vanaf mijn kamer iedere dag weer anders maken. Ik heb me laten verbazen over alle felle kleuren in ontelbare tinten geel, oranje, rood, groen en bruin. Aangezien thuiszitten helaas op school na weer de norm is geworden, is zo’n vrolijk, kleurrijk uitzicht een fijne afleiding in een over het algemeen vooral sombere periode.
Vanaf dat ik in 2012 begon met fotograferen en in 2014 begon met JFK Natuurblog (toen nog Janboel van Fladderaars en Kruipers) heb ik enorm veel beleefd en meegemaakt. Daarnaast heb ik uiteraard ook veel geleerd op fotografiegebied, heel bewust vooral op mezelf. Ik heb amper cursussen gedaan en me weinig laten beïnvloeden door andere fotografen om mijn eigen stijl te ontwikkelen en te behouden. Met steeds nieuwe en betere apparatuur en vooral heel veel oefening ben ik er steeds handiger in geworden om in de korte tijd die mij soms gegund wordt een mooie plaat te schieten.
Ook in mijn schrijven zal je een enorme ontwikkeling ontdekken wanneer je terugbladert op mijn blog. Ontwikkeling in schrijfstijl, maar ook in de manier waarop ik naar de wereld, natuur en het leven kijk. Vanaf mijn eerste bericht ooit in oktober 2014, tot nu, zes jaar later in het beroemde en beruchte 2020, waarin deze ontwikkeling misschien wel het snelst is gegaan. Mijn bijbaan als columnist bij De Gelderlander heeft hier ook enorm bij geholpen.
ARCHIEF
Alle berichten ooit geplaatst op mijn natuurblog zijn nog altijd te lezen. Klik op één van de volgende links om ze te bekijken.
Zes jaar na mijn dappere start als elfjarige met mijn blog is het nu een mooi moment om terug te blikken op deze tijd en met gepaste trots te kijken naar de ontwikkelingen in mijn foto’s en verhalen. Als ik over de homepage van mijn blog scroll en alle foto’s zie, vergeet ik de rest van de wereld. Alle oude foto’s, filmpjes en verhalen roepen bijzondere, fijne, grappige en soms ietwat gênante herinneringen op. Ik koester ze en waardeer ze. Herinneringen blijven altijd bewaard!
JFK Natuurblog 
Mooi gesproken Jan Freerk! Mooie foto’s ook, is het niet vanwege de technische kwaliteit, dan wel als herinnering.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie herenneringen over zichtvan gemaakt Ga maar door met nieuwe foto en verhaaltje ,voor overzicht over tien jaar
Verstuurd vanaf mijn iPad
>
LikeLike
Wat een mooie ontwikkeling Jan-Freerk. Ik heb geen dure camera nodig met jou als fotograaf in de buurt!
LikeGeliked door 1 persoon
Beste Jan-Freerk,
Ik vind het fantastisch hoe jij je als autodidact hebt ontwikkeld! Gewoon je gevoel volgen en je hart laten spreken met prachtige foto’s en aanstekelijke verhalen en tevreden de wereld inkijken. Ga zo door!
Jouw enthousiasme en natuurtalent heeft je nu al ver gebracht en we zullen nog veel van jou horen.
Alle goeds,
Paul, vader van Jet
LikeGeliked door 1 persoon