Magische paddenstoelen lichten op

Op een regenachtige dag in het bos, wanneer het zelfs voor honden te nat is, komt een geheimzinnige, magische wereld tot leven. Paddenstoelen schieten als paddenstoelen uit de grond. Van klein tot groot, van grijs tot paars. In allerlei formaten en meer kleuren dan je je voor kunt stellen. En dan – als het bos pikkedonker wordt – krijgen alle paddenstoelen een magische kracht. Een kracht die je doet vergeten hoe donker het is. Die je doet vergeten hoe doorweekt je raakt. Alleen met een goed oog voor detail kun je dit zien.

In het donkere herfstbos krijg je toegang tot een wereld die je niet eerder zag. Kruipend over de natte bladeren. Steeds weer verbazend over al het moois dat tentoongesteld wordt. Terwijl alles wat je ziet steeds kleiner en kleiner wordt, wordt de wereld groter en groter. De sprietjes die je zag worden takken. De takken worden bomen. En de kleine paddenstoeltjes vormen een ondoordringbaar woud van huizenhoge torens.

Deze stille woudreuzen zijn nog niet het meest bijzonder. Een klein, maar oh zo prachtig rupsje komt langswandelen. Felgroen, een lange, dichte vacht en een prachtige donkerrode stekel op het achterlijf. Klein, maar dapper en zeker wandelend door het wonderlandschap.

De wereld van de paddenstoelen heeft nog meer in petto. Prachtige grote, witte paddenstoelen, geven de de wereld weer een beetje licht. Als kleine lantaarns staan ze in al hun pracht op een al lang overleden stam. Zij stralen de laatste kracht van de ooit zo krachtige boom uit. Een prachtig gezicht.

De regen slaat in als een bom. Maar uit elke bom komt iets prachtigs. Er ontstaat een onwerkelijke fantasiewereld. Uit elke bom verschijnen allerlei kleine regendruppeltjes die een fantastisch spel spelen. Kaboutervuurwerk om het begin van de herfst te vieren. Prachtige vormen lichten op in de donkere lucht.

Klik op de knop in het midden om het filmpje af te spelen.

Ineengedoken, nog half in de sprookjeswereld, pak ik mijn camera in, volledig verscholen onder mijn grote paraplu, het lampje dat ik gebruikte voor de foto’s nog aan. Een auto stopt. Een vriendelijke, maar bezorgde man stapt uit en roept naar de opvallende, witte paraplu. Ik kijk eromheen en zie hem staan. Of alles wel goed met mij gaat. Ik moet lachen, maar bedank hem voor zijn bezorgdheid. Want wie is er niet verbaasd als hij in de stromende regen, in een donker bos een paraplu en een lichtje op de grond ziet liggen?

Toch is de bezorgdheid nog niet helemaal weg. Of ik mee wil rijden naar de stad. Glimlachend bedank ik hem opnieuw. Mijn fiets staat nog trouw op mij te wachten. Met een geweldig gevoel kruip ik onder mijn paraplu vandaan voor de rit naar huis. Wat een prachtmiddag!