Vandaag ben ik met mijn ouders naar Planken Wambuis op de Zuidwest-Veluwe geweest. Het weer begon een beetje grauw, maar voor de mooie kleurrijke bedruppelde mosjes was dat niet heel erg.
Al snel werden we door twee voorbijgangers op een groepje wilde zwijnen gewezen, op zo’n 100 meter afstand. Ze liepen daar gewoon rustig te wroeten en grazen op het open veld. Het is altijd weer leuk om weer zo’n groepje wilde varkentjes te zien. Na een tijdje vonden ze de kleine kinderen die bij ons kwamen staan wel mooi geweest en gingen ze er vandoor. Een meter of 50 verderop was kennelijk wel weer ver genoeg want daar gingen ze rustig verder. Wij besloten via een pad rechtsom om te lopen in de hoop ze vanaf de andere kant beter te zien. Terwijl we daar mee bezig waren namen ze echter de benen naar linksachter, dus besloten wij het rondje linksom te lopen. Doordat we zo gefocust waren op de zwijnen hadden we bijna een grote roofvogel gemist die overvloog. Ik zag hem net op tijd; wat deed die zeearend op de Veluwe?! Helaas was hij alweer te snel achter de bomen weg om een foto te kunnen maken.
Een stukje verderop zagen we ze tussen de bomen door weer lopen, helemaal niet ver weg. We liepen het hoekje om, en daar stonden ze. Heel relaxed op een open stuk tussen twee bomenranden. Op een meter 60 afstand liepen ze wat in de grond te wroeten en alles op te eten wat los en vast zat. Waarom gingen ze er niet vandoor? Zijn wilde zwijnen dan toch niet zo wild? Terwijl wij doodstil bleven staan, kijken en foto’s maken gingen ze rustig door. Wij seinden naar aankomende wandelaars dat ze rustig aan moesten doen en iedereen kon ze prachtig bekijken. De zwijnen trokken zich nergens iets van aan en wij konden gewoon lekker blijven staan. Ze kwamen zelfs steeds dichterbij! Na een tijdje stonden ze op zo’n 40 meter afstand. Het eten ging gewoon door, en dat zo midden overdag. Het was inmiddels al half twaalf geweest. Op deze afstand zag je ze wel af en toe heel even opkijken, waaraan wij konden zien dat ze het prima vonden, maar dat dit dichtbij genoeg was. Zo van “wij hier, jullie daar, prima”. Als ze het niet oké hadden gevonden konden wij er ook niks aan doen. Zij waren het die steeds dichterbij kwamen.
Na even een schuurpauze bij de bomen in de bosrand gingen ze gewoon weer door op de open plek. Toen ze uiteindelijk aan de andere kant weer het bos in liepen gingen wij ook maar weer door. We hadden toch wel anderhalf uur staan kijken vanaf dat we ze in het vizier kregen!
Na deze bijzondere ontmoeting hebben we verder gewandeld en ons vermaakt met mossen, korstmossen en paddenstoelen.
JFK Natuurblog 