JFK Natuurblog

Nu ik even in Nederland ben om de beste tijd van het jaar – het late voorjaar – te proeven, moet ik er ook optimaal van genieten. En het weer werkt daar natuurlijk enorm goed aan mee, hoewel het om reptielen te zoeken lange tijd te droog en zonnig is geweest. Weliswaar houden ze van warmte, maar het kan ook te gek worden en dan kruipen ze diep weg.

Daarom was gisteren het ideale moment om weer op zoek te gaan. Na teleurstellende telrondes op de Veluwe ging ik nu naar een ander gebied waar ik geen routes loop, maar waar ik de plekjes wel goed ken. Een gebied waar ik niet eens zo vaak kom als je bedenkt hoe mooi het is en hoe dicht bij huis. Slechts een paar keer per jaar. Vanwege de kwetsbaarheid van veel bijzondere dieren die er leven kan ik de naam van het gebied helaas niet noemen.

Toen ik ’s ochtends het gebied in liep was het al goed warm voor de omstandigheden: zware bewolking, af en toe een spat regen en ongeveer 17 graden. Niet het eerste weertype waar je aan denkt bij koudbloedige dieren, maar gladde slangen en hazelwormen houden ervan. Al had íets warmer wel gemogen. Toch liet de eerste leuke waarneming niet lang op zich wachten: terwijl ik bezig was naar de ene hoek van het gebied te lopen, hoorde ik ver achter mij een klein spechtje roepen. Ik kon het eerst niet geloven, maar hij riep nog twee keer en het was duidelijk: een draaihals! Ik keerde gelijk om, maar hij liet zich helaas niet meer horen en al helemaal niet zien. Toch erg bijzonder hier!

Met de reptielen wilde het nog niet echt vlotten. Misschien was het toch wat aan de frisse kant nog. Pas later op de ochtend vond ik nummer één: diep verscholen tussen de takjes en blaadjes stak een jonge adder zijn kop uit een holletje. Ik heb nog steeds geen idee hoe ik die heb kunnen ontdekken; zó klein en zó goed verstopt! Terwijl ik mijn cameralens wisselde om hem op de foto te kunnen zetten ging hij er blijkbaar vandoor, ik kon hem niet terugvinden.

Tegen het begin van de middag begon het echt te lopen. Na een zandhagedis vond ik nog een adder; een grote volwassen vrouw. Ze lag prachtig in de hei te zonnen, genietend van de eerste zonnestraaltjes van de dag. Ze liet zich geweldig fotograferen.

Terwijl ik verder door het gebied. Ik zag weer wat zandhagedissen en een hazelworm. En ik zag nog iemand; één van de slangenonderzoekers van het gebied, met wie ik wel vaker meegelopen heb. We liepen snel terug om naar de adder te kijken. Ze was er nog. En zelfs bereid een kunstje te laten zien: ze klom hoog de heidestruik in en hield ons van daaruit goed in de gaten. Ik wist wel dat adders een beetje konden klimmen, maar dit had ik nog nooit gezien!

Met de onderzoeker erbij liep ik nog wat kriskras door het gebied, waarbij ik de eerste gladde slang vond, hij snel daarna nog twee. Alledrie waren ze erg vaal en egaal gekleurd, wat erop duidt dat ze binnenkort gaan vervellen. Het is er blijkbaar de tijd voor. Het jasje van een slang groeit niet mee en moet af en toe uit. Het wordt in zijn geheel afgestroopt. De laatste gladde slang die we vonden had ook een melkoog; een wittig getint oog. Het ziet er niet gezond uit, maar het enige dat het betekend is dat het vel over het oog erg los zit in de aanloop naar een vervelling. Binnenkort gaat het jasje uit en dan is hij weer mooi. En kan hij ook een stuk beter zien.

Ik sloot de zeer geslaagde slangendag af met de vondst van nog een adder, alleen deze was te snel om goed te bekijken. De eindstand: 3 adders, 3 gladde slangen, 22 zandhagedissen en een hazelworm. Niet slecht!