Gisteren ben ik wéér naar Vliegbasis Soesterberg geweest. Afgelopen vrijdag ook, en allemaal mooie foto’s gemaakt, die ik vervolgens kwijt ben geraakt. Een interne fout in mijn SD-kaartje zorgde ervoor dat geen enkel apparaat hem meer kon lezen, en mijn foto’s zijn met geen mogelijkheid eraf te halen, ook niet door de fotograaf in de winkel waar ik hem gekocht heb. Het resultaat was dat ik maar weer terug ben gegaan gisteren om nieuwe foto’s te maken. Voor de gezelligheid vroeg ik Ophélia uit mijn klas om mee te gaan.
Het ging me om het geelsprietdikkopje. Het tweelingbroertje van de algemene zwartspriet. Ik wilde daar graag mooie foto’s van hebben. Echter, zo makkelijk als het vrijdag ging, zo moeilijk ging het gisteren. In plaats van twee keer zoveel geelsprieten als zwartsprieten zoals vrijdag, was het nu precies andersom.
Door de warmte gingen ze ook nog eens weinig zitten. Wel schoten er superveel zandhagedissen weg, wat eigenlijk heel irritant was omdat je er niet op gefocust was en er vooral van schrok als er weer eentje voor je uit schoot… Bovendien waren ze te snel voor fatsoenlijke foto’s. Wel apart dat we er nu toch regelmatig eentje tegenkwamen, terwijl we er vrijdag geen een gezien hadden.
Zo ook met de eikenpage. Vrijdag niet gezien, en nu wemelde het er opeens van. Bijna overal vlogen ze wel rond, maar zitten deden ze natuurlijk nauwelijks. Later op de middag ging het toch nog wat beter met de dikkopjes. Ze waren waarschijnlijk het vliegen moe, want ze gingen nu veel vaker en langer zitten, waardoor het fotograferen makkelijker werd. Zelfs een ree liet zich nog best aardig fotograferen met mijn macrolens, want ja, op 15 meter is alles wat groter is dan een libel nog wel te doen met een 150mm-lens!
JFK Natuurblog 