Dat ik er in de titel zo specifiek bij heb gezet dat ik met mezelf was, is alleen om het een beetje consequent te houden. Zie mijn vorige stukken over Kwintelooyen: Kwintelooyen (deel 1) met Sarah, Kwintelooyen (deel 2) met Sarah, Kwintelooyen (deel 3) met Gijs en nu dus Kwintelooyen (deel 4) met mezelf.
Zoals gezegd ben ik dus vandaag met mezelf naar Kwintelooyen geweest. Om libellen te zoeken natuurlijk. Kwintelooyen is een klein, maar heel leuk gebiedje als het om libellen gaat, vandaar dat ik er ook zo graag kom. Het lag er vrij triest bij nu. De behoorlijke plas die daar altijd is geweest lag nu op een zielig laagje water van twee bij drie meter met een diepte van nog geen vijf centimeter na droog. Een paar versleten viervlekken hingen er wat omheen, om te paren en eitjes te leggen. Ik ben erg benieuwd of die eitjes het gaan overleven.
Waarschijnlijk ook door de droogte, vielen de aantallen libellen me ook erg tegen. Het duurde erg lang voordat ik de eerste pantserjuffer tegenkwam, terwijl ik van vorig jaar gewend was om er zowat over te struikelen. Ook waren er geen bruinrode heidelibellen, en was het aantal bloedrode heidelibellen behoorlijk laag.
Ondanks al dit negatieve nieuws, is er ook nog goed nieuws. Het duurde namelijk niet lang voordat ik tussen de gewone pantserjuffers een tangpantserjuffer gevonden had! Een zeldzame soort, die ik hier nog niet eerder gezien had.
Terwijl ik mijn waarnemingen even stond bij te houden op mijn telefoon, zag ik een geelachtige, nog relatief grote, slanke libel voor mijn neus gaan zitten. De volgende 30 seconden was ik alleen nog maar met mijn camera bezig, want… het was een plasrombout!!
Dit is een zeldzame soort, die ik nog nooit eerder had gezien. Ik wist wel dat hij er af en toe wel gezien werd, in lage aantallen, maar zo laat in de vliegtijd had ik het echt niet meer verwacht. Ik had hem zelfs niet meer als doelsoort gesteld voor vandaag. Dat was de zwervende pantserjuffer, die ik overigens niet gevonden heb. Dit vrouwtje liet zich prachtig zien, en ongeveer anderhalf uur later vond ik haar weer terug, en heb ik nog weer een aantal mooie foto’s kunnen maken. Een heel gave waarneming!
JFK Natuurblog 