Korhoenders en adders

Vanochtend ben ik met mijn vader opnieuw weer naar de Sallandse Heuvelrug gegaan voor de korhoenders. Nu echter niet om ze van een kilometer afstand te zien, maar om ze van dichtbij te gaan bekijken! Ik had vorige week op korhoenka namelijk geregeld dat ik als ik alleen zou komen, of met zijn tweeën, dat ik dan met de korhoenonderzoeker in de auto mee zou mogen de berg op, waar hij ze altijd van een stuk dichterbij ziet dan alle anderen die beneden door de telescoop staan te turen.

Ik moest er alleen wel wat voor over hebben, want we moesten om 6:45 uur in Nijverdal zijn, waarvoor we ’s ochtends al vijf kwartier moesten rijden…. Zo ging vanochtend om 5:00 uur de wekker, aten we kort wat, vertrokken om 5:30 uur en aten de rest van ons ontbijt in de auto.

Bij aankomst regende het flink, en ook toen we met de bioloog de berg op waren gereden het verboden gebied in, regende het nog, met een flinke wind. Gelukkig werd het rond 7:45 uur uiteindelijk droog, en om 8:00 uur ging zoals ik voorspeld had de zon schijnen en werden de korhoenders actief.

We telden vier hanen en een hen. Drie hanen in de topjes van de dennen, één haan moest op de grond gezeten hebben toen hij opvloog, en daarna gingen alle hanen op één na achter de hen aan en verdwenen aan de andere kant van de berg. We moesten nu kiezen of we naar de andere kant zouden rijden of zouden wachten. We besloten te wachten, en dat werd beloond. Na een tijdje kwam er eentje aanvliegen, en ging op een meter of 50 in de top van een boom zitten. Weer wat later kwam er nog eentje aanvliegen, en die ging vlakbij de ander zitten, maar dan een meter of 15 dichterbij, tussen de 30 en de 40 meter van ons. Daar gingen ze allebei wat baltsen, en met het zonnetje dat af en toe tussen de wolken door piepte waren ze prachtig te zien!

Nadat we gestopt waren met de korhoenders, omdat de bioloog ook weer door moest, gingen mijn vader en ik nog even bij het Wierdense Veld kijken. Met het oog op de lucht, om eventuele kraanvogels niet te missen. Er was vrij weinig te zien, alleen één keer een kraanvogel die snel langsvloog op grote afstand. Die heb ik dan ook niet op de foto.

Omdat we eigenlijk vrij snel klaar waren met het Wierdense Veld gingen we door naar de Engbertsdijksvenen, waar we in eerste instantie voor de blauwborsten en eventuele kraanvogels zouden gaan kijken. Dat plan werd echter snel gewijzigd toen we gelijk tegen een dijkje met veel pijpenstrootje aanliepen die recht op de zon stond. Een man daar ter plaatse vertelde ons gelijk dat we geen adders zouden zien omdat we een maand eerder hadden moeten zijn. Hij had al een paar dagen geen adders gezien en hij kwam er elke dag. Ik had gelijk al mijn twijfels bij die man, en met één oog op de dijk en één oog op de lucht voor eventuele vogels liepen we door langs het dijkje.

We hadden al gelijk succes. Alleen niet met adders, maar met een Noordse witsnuitlibel, mijn eerste van het jaar! Een paar honderd meter verderop vond ik inderdaad een adder. Een mannetje, redelijk verstopt tussen de sprieten. De man liep ons weer achterop en zei dat hij het oprecht knap vond dat ik die gevonden had, terwijl ik nog niet eens het idee had dat ik echt hard aan het zoeken was. Toen we met zijn drieën weer een stukje verder liepen vond ik 40 meter verderop prompt weer een adder, waarop hij het weer knap vond dat ik hem gezien had. Nu snap ik in elk geval wel waarom hij de laatste dagen geen adders had gezien, hij moet gewoon beter zoeken!

Helaas hield het hier wel mee op, maar dan nog was dit echt een te gekke dag!!