Vanochtend ben ik met mijn vader vanaf mijn oma in de stad Groningen even met de fiets naar de Onlanden geweest. Ondanks dat hij er al meer dan een jaar zit en ik hem al meerdere keren gezocht had heb ik de zeer zeldzame steppekiekendief daar nog maar één keer gezien (heel kort en ver weg) en nog nooit op de foto gekregen.
Het was behoorlijk stevig doortrappen op de oude fiets van opa, zonder versnellingen tegen de windkracht 5 in….. Maar we kwamen er wel, al was het wel een troosteloze steppe, met harde wind, geen zon en miezerregen. Toch waagden we ons erin, en we zagen gelijk het zusje van de steppekiek waar we naar zochten: een vrouwtje blauwe kiekendief. Een logge kiekendief, met brede vleugels, en toch heel anders dan een buizerd. Behalve af en toe een roofvogel was er eigenlijk niks te zien. Een torenvalk en een buizerd vlogen eenzaam rond door de nevel van druppeltjes, op zoek naar een kerstontbijt.
Het was een erg onaantrekkelijk uitzicht. De platgewaaide rietstengels en gras, de felle rimpelingen op het water en bovendien alles met een gordijn van druppeltjes ervoor. Tot…. ik op dezelfde plek als eerder een blauwe kiekendief vloog, nu een andere vogel tevoorschijn kwam, én… hij kwam rap dichterbij; het was de steppekiekendief!
Helaas had ik mijn camera al een tijdje niet gebruikt, waardoor ik er nu pas achter kwam dat de accu totaal leeg was! En terwijl de steppekiek op nog geen 40 meter afstand langsscheerde stond ik te prutsen met mijn camera om zo snel mogelijk een nieuwe accu erin te stoppen…. Gelukkig lukte dat snel, en deze accu deed het wel, waarna ik weliswaar op ruim drie keer zo grote afstand nog een paar plaatjes kon maken.
Zo werd deze troosteloze dag toch nog een beetje bekroond.
JFK Natuurblog 