Een grijze dag met grijze vogels

Gisteren, op 14 november was het grijs. Op de radio hoorde je alleen nog maar over de aanslagen in Parijs, dus dat is natuurlijk heel somber. Daarnaast was de lucht grauw, en ik ging met mijn vader ook nog eens naar een grijze vogel op zoek. De grijze wouw, een zeer zeldzame dwaalgast uit Zuid-Europa. Deze zat al bijna een week op het Kootwijker Veld, en nu werd het wel eens een keer tijd om een kijkje te nemen.

Ondanks dat ik meer van de reptielen, amfibieën en insecten ben, vond ik toch wel erg leuk om bij zo’n bijzondere vogel te gaan kijken. Want naast dat het natuurlijk een hele zeldzame soort is, vind ik hem ook heel erg mooi. De tekening, gele snavel, oranje oog, zwarte vlek rond het oog, zwart en grijs op de vleugels en verder heel lichtgrijs, als dat van een zilvermeeuw.

De grijze wouw, op een grijze dag, met grijze lucht als achtergrond. Grijs dus.

Hij was zeker niet heel makkelijk te vinden. Ondanks dat er per dag meer dan 60 waarnemingen werden ingevoerd van dit dier, viel hij niet echt op zoals hij zat toen wij aankwamen. Mijn vader had de auto langs de grote weg in de berm geparkeerd, bij nog een stuk of 15 andere auto’s. Toen gingen we het gebied in, waar we meteen al mensen tegenkwamen die terugkwamen. Ze hadden hem gezien, en we kregen uitleg waar precies. Toen we al in de buurt kwamen, begon het ook nog eens te regenen, maar gelukkig stopte dat vrij snel.

We kwamen weer iemand tegen, en die zei dat de grijze wouw niet te missen was. Toen we ons bij een stuk of 20 vogelaars hadden aangesloten hadden, bleek dat hij toch niet heel opvallend zat.

Maar hij was er wel; in het midden van de boom, met ook nog takken ervoor. Ik zette hem op de foto, maar je kon er eigenlijk niet op zien dat het een grijze wouw was….. Met meer pogingen werd het niet beter, want hij zat gewoon veel te ver weg. Ik moest dus hopen dat hij zou gaan vliegen en dichterbij kwam.

Toen dat na meer dan een uur nog steeds niet gebeurde, kregen we de tip om om te lopen, want je was dan ietsje verder weg, maar er zaten dan geen takken voor.

Dat deden we, en de foto’s werden ook wel iets beter, doordat er nu beter zicht op was. Maar het was echt te ver weg voor een goede foto, zelfs met de teletoeter van mijn vader. Maar terwijl het zonnetje probeerde door te breken, mocht ik de (tele)scoop van iemand lenen, en met mijn eigen camera heb ik door de scoop heen nog best mooie foto’s kunnen maken. Hij ging overigens niet meer rondvliegen en jagen voor ons. De 2 uur dat wij hem bespioneerden heeft hij alleen één keer één vleugel gestrekt, maar hij was liever lui dan moe…..