Zomer en winter in een notendop (Deel II)

Weer dezelfde titel voor een stuk, maar ja, welke titel past er beter bij een dag als gisteren, 31 oktober, in de Amerongse Bovenpolder? Ik kon geen betere titel verzinnen.

Juist ja, het is de laatste dag van oktober. ’s Avonds stonden er alweer kinderen voor Halloween op de stoep, en de eerste echte wintervogels zijn er ook al weer. Maar het klimaat weet van geen ophouden. Gisteren was het gewoon nog 15°C, vandaag ook weer in die buurt, gewoon nazomer, al is het meer in de buurt van de officiële winter.

Op deze zomerachtige winter-herfst-dag ging ik met mijn vader en het fototoestel van mijn vader naar de Amerongse Bovenpolder. Vorige winter in december waren we er ook al, met prachtig weer en leuke vogels. Zie hiervoor https://janboelvanfladderaarsenkruipers.wordpress.com/2014/12/14/een-mistig-begin-van-de-dag-die-zonnig-uitpakte/. Nu hoopten we natuurlijk weer op klapeksters en zeearenden, maar nee, zo ging het dit keer niet….

Twee jaar terug hadden we, toen we ook in dit gebied waren, een tip gekregen van een plek in dit gebied waar bokjes zouden zitten. Een bokje is een vogel die extreem verborgen leeft, veel op een watersnip lijkt, maar dan iets kleiner, een veel kortere snavel, en nóg minder opvallend gedrag dan een watersnip. En wat nóg een probleem is: hij komt ook nog in precies hetzelfde gebied voor. Een moeilijke speurtocht dus.

We gingen het wel weer proberen vandaag. Dus laarzen aan, want de enige manier om deze beesten te ontdekken, is door een stukje gebied lopen en hopen dat er een keer eentje opvliegt, want anders zie je ze niet. We hebben niet een heel groot stuk gebied gepakt, om niet te veel weg te jagen, ook al verwachtten we niet al te veel, omdat we de jaren hiervoor ook nooit een bokje zagen hier.

Bij de grote plas van de Amerongse Bovenpolder hadden we erg tegenlicht, dus gingen we maar snel naar het bokjes-gebied. Wel konden we met moeite nog een groepje grote zaagbekken onderscheiden, maar met de afstand en het tegenlicht onmogelijk te fotograferen.

Bij het bokjes-gebied wilden we eigenlijk netjes over het pad naar de andere kant van het stuk lopen, maar twee grote galloway-stieren zorgden ervoor dat we wel móésten…..

#Jan-Freerk be like: wil je je een keer netjes aan de regels houden, zorgen de dieren in het gebied ervoor dat je het niet kán doen…… 😐

Maar eigenlijk moesten we die stieren dankbaar zijn. Want precies in dat stukje waar we moesten struinen om die beesten heen, zat blijkbaar een bokje. Mijn vader en ik waren allebei al om het bokje heen gelopen, ik links, mijn vader rechts, op hele kleine afstand, toen hij alsnog besloot op te vliegen. We hadden hem allebei nog niet gezien, toen ik vanuit een ooghoek, althans dat dacht ik, misschien was het ook wel gewoon een 6^e zintuig, die voelde dat er iets veranderde in de omgeving achter mij, toen ik merkte dat er iets bewoog, draaide ik me om, om te kijken wat dat was. Op dat moment vloog het bokje op, en verdween snel in een ander stukje ruigte. Aan zijn stille gedrag, en de grootte van de vogel, weet ik dat het een bokje was. Een watersnip was al op 20 meter afstand opgevlogen, maar dit bokje waren we zelfs al zonder hem te zien omheen gelopen, en hij vloog op toen we op 1,5 meter waren. Heel apart. Toen we de stieren waren gepasseerd, gingen we weer netjes het pad op.

Mijn vader dacht al eerder even baardmannetjes te horen, toen er twee kleine vogeltjes over kwamen vliegen, vogeltjes met een lange staart. Toen we ze even later weer even zagen vliegen, en ook heel even, maar o zo duidelijk hoorden wisten we het zeker. Baardmannetjes! Vorig jaar in december hadden we ze ook al op deze plek gehoord, dus het zijn kennelijk vaste gasten hier. Maar goed zagen we ze niet, en ze lieten zich ook niet lang horen.

Veel grote zilverreigers waren er ook. Ik weet natuurlijk niet anders dan dat je ze vaak ziet, die stille witte figuren in het groene of bruine landschap. Maar mijn vader heeft ook nog de tijd meegemaakt, dat je een echte geluksvogel was als je er een zag, omdat het toentertijd een zeer zeldzame dwaalgast was.

Maar hier vlogen er wel een stuk of acht rond, en dat eigenlijk best weinig. Ik heb ze ook wel eens in de slaaptrek mogen bewonderen, en dan zie je er zo veertig of meer. Hartstikke mooi, die witte figuren in de avondlucht.

Op de terugweg hebben we toch maar een stukje gestruind in het bokjes-gebied. Daarmee hebben we nog één bokje kunnen betrappen, en een paar watersnippen.

Bij de uitgang van het gebied waren de stieren nog steeds broederlijk met elkaar aan het rondsjouwen, en heb ik een paar leuke foto’s kunnen maken. En bij de grote plas nog een mooie foto van de zonsondergang.