Gisteravond gingen mijn vader en ik nog even na het eten naar de Blauwe Kamer, een uiterwaardengebied vlakbij Rhenen, ook al hoort het bij de gemeente Wageningen. Ik had ontdekt op waarneming.nl dat er in de Plasserwaard, direct tegen de Blauwe Kamer aan, al meer dan 2 maanden een grote karekiet zou zitten. Op 7 mei werd hij voor het eerst waargenomen, en 11 juli was hij voor het laatst gezien of gehoord. Het was dus redelijk waarschijnlijk dat hij er nog zou zitten.
Vol goede moed vertrokken we om 19:15 uur vanuit huis op de fiets richting de Blauwe Kamer. Een tochtje van een kilometer of 5, misschien 6. Toen we bij de veerdam kwamen gingen we iets langzamer fietsen om beter te kunnen luisteren, want hij was heel vaak vlak naast de veerdam gehoord. We hoorden nog niks, dus stopten we op de plek waar hij voor het laatst gehoord was. We mochten op die plek niet het gebied in, dus bleven we vlak naast de weg staan, fototoestel op het statief in de aanslag en onze oren wijd open. Er zaten bij die plas ook 2 of 3 ijsvogeltjes, die zich mooi lieten zien.
Grotendeels wel ver weg, maar heel af en toe ging er één op een uitstekende tak, ongeveer 20 meter van ons af zitten. Zelfs op deze korte afstand was het moeilijk om scherp te stellen met de camera, en ik ben dan ook niet helemaal tevreden over de foto’s.
Terwijl we genoten van de ijsvogels, hoorden we niet heel ver weg een krassend karre-karre-kiet-kiet en af en toe ook nog een ander geluidje er tussendoor. Ik hoef eigenlijk niet te zeggen wat dat dan was. Dat lijkt me wel duidelijk: de grote karekiet zat er nog!
Ik heb op waarneming.nl even gezocht naar het geluid, en hier is een linkje naar een duidelijke opname, niet zelf gemaakt, maar je kunt wel even goed horen hoe een grote karekiet klinkt: http://waarneming.nl/sound/view/36968.
We gingen even een stukje verplaatsen, omdat de grote karekiet een klein stukje verderop zat, en we hem hier, als hij al zichtbaar was, sowieso niet konden zien. Op de andere plek lukte dat trouwens ook niet, want karekieten, zowel de grote als de klein, zijn ontzettend onopvallende vogeltjes. Wel konden we hem hier horen.
Na een tijdje beseften we dat de karekiet zich toch niet meer zou laten zien, dus besloten we maar om een stukje de Blauwe Kamer in te lopen om te kijken wat daar te zien was. Mijn doel was eigenlijk de kijkhut, omdat er vlak voor de kijkhut heel veel lepelaars zaten, op de nesten. Maar halverwege zagen we al hangjongeren op weg naar de kijkhut, dus zijn we daar maar niet heen gegaan. In plaats daarvan bleven we kijken bij de nevengeul, waar futen met jongen op de rug rondzwommen en met mooi uitzicht op de lepelaars die voor de ondergaande zon langs vlogen. Zo bleven we nog even genieten, tot ik aan de overkant van de geul iets in het water ontdekte, wat bijzonder veel op een bever leek. Nadat we aan de hand van foto’s en verrekijker hadden besloten dat het inderdaad een bever was, ontdekte papa iets waardoor we toch gingen twijfelen….. Toen de bever draaide, was hij wel erg smal. Wat bleek: het was een reusachtige vis! Een karperachtige die met zijn vin boven water zwom. Af en toe dook hij onder en kwam dan weer met zijn rugvin boven water. Helaas dus geen bever. Intussen was het al best laat geworden, en met tegenzin gingen we terug richting de fietsen. Maar onderweg werden we nog éven gestopt. Toen ik langs de waterkant liep hoorde ik opeens een hele harde klap op het water, precies wat ik me voorstel als Willy de Koning een klap op het water van een bever beschrijft in haar beverdagboek. Dit geluid leidde ons weer terug, naar de brug over de geul, vanwaar je uitzicht hebt over bíjna de hele nevengeul. Vanaf hier was er geen bever te zien, en teleurgesteld gingen we nu écht terug naar de fietsen, waar we nog even bleven luisteren bij het avondconcert van de grote karekiet en de zanglijster.
JFK Natuurblog 