In de meivakantie zijn we in de 2e week 5 dagen op vakantie geweest in Zuid-West Twente; in Buurse. Dit kleine dorpje, zeg maar gerust gehuchtje, ligt een paar kilometer van Haaksbergen. We hadden een huisje gehuurd een stukje buiten het dorp, direct naast het Buurserzand, een nat veengebied met veel leuke vlinders, libellen, vogels en planten.
Omstreeks 2 uur kwamen we aan in ons huisje aan de Langenbergweg. We hadden op de fietsendrager van de auto twee fietsen, maar omdat we met zijn drieën waren, moest er één fiets gehuurd worden. Ik kreeg een huurfiets. We hadden nog niet serieus geluncht, en omdat we zo snel mogelijk nog naar een leuk natuurgebied wilden met dit prachtige weer, gingen we koken, en boterhammen meenemen naar het natuurgebied.
Rond half vier vertrokken we op de fiets naar een gebied waar ook boomkikkers zaten: Witte Veen. In dat gebied zouden leuke vogels kunnen zitten, boomkikkers zitten er, adders en poelkikkers. Toen we aankwamen begon ik meteen al de braamstruiken af te speuren op zoek naar boomkikkers. Ze schijnen, wat erg bijzonder is voor amfibieën, erg van zonnen te houden. Het was erg zonnig en rond de 26°C, dus misschien zouden ze dat wel doen. We liepen verder het gebied in. Er was nog een kijkscherm, met een plas erachter. We hoorden poelkikkers, ook een zeldzame soort kikker, we zagen 4 dodaarsjes, een paar wilde eenden en wat meerkoeten. Verder was er erg weinig te zien. We gingen verder. Een stuk verderop zat er een mannetje oranjetipje prachtig op een pinksterbloem. Ook het vrouwtje kwam nog even langs vliegen.
Intussen zochten we ook nog steeds zoveel mogelijk de braamstruiken af, maar boomkikkers vonden we niet. Wel hoorden we niet al te ver weg een wielewaal. We besloten te kijken of hem konden zien, en warempel, daar zag ik open tussen de takken een mannetje wielewaal zitten. Lang bleef hij daar niet zitten. Nog voor ik kon scherpstellen met mijn fototoestel vloog hij weg, naar een boom verderop. Daar was hij rond aan het fladderen, en tegelijk zong hij ook nog best uitbundig. Na een tijdje had hij er genoeg van, en vloog weg. Terwijl hij wegvloog kreeg ik tóch nog een kans om hem op de foto te zetten, en dat is nog best goed gelukt ook.
We gingen weer verder, nog steeds op zoek naar boomkikkers. Er kwamen ook steeds meer muggen. Zeker bij de vennetjes, waren heel veel muggen. Ik was er echt klaar mee. Met mijn capuchon ver over mijn hoofd getrokken liepen we door. Op zoek naar zonnende boomkikkers waren we al lang niet meer, de zon ging onder en we werden chagrijnig van al die muggen. Onderweg klonk er vanuit de bosjes een zeer vreemd geluid. Een lange harde schreeuw, die mij een beetje aan krijsende baby’s doet denken. Maar het kwam niet van een mens. We weten nog steeds niet goed wat het was, maar we denken aan een wild zwijn. Met capuchon op was het eigenlijk nog best te doen, alleen een groot nadeel was, dat het nog steeds rond de 22°C was, dus eigenlijk was het vest met capuchon veel te warm. Maar, ik had geen last meer van de muggen. Bij een uitkijkpunt wilden we in het donker terug komen om te kijken of er boomkikkers te horen waren, maar dat duurde nog een uur, en er waren te veel muggen om daar een uur te blijven zitten. Daarom gingen we maar een stuk fietsen. We waren vlakbij de Duitse grens, dus besloten we om een stukje door Duitsland te gaan fietsen. Er was niet veel bijzonders, maar een groot voordeel was wel dat er geen muggen waren. Het begon al aardig donder te worden. In een houtwal langs de weg zong een nachtegaal. Niet heel mooi en uitbundig zoals ik ze wel eens in de Kennemerduinen en bij Katwijk aan Zee heb gehoord, maar het was er duidelijk wel een. We fietsten verder, en toen dacht ik nog een nachtegaal te horen. We stopten. Een nachtegaal was er niet. Wel hoorden we een paar honderd meter verderop een….. boomkikker! Het was er maar één, maar één is niet géén. In Duitsland was het dus gelukt. Nu in Nederland nog. We fietsten gauw verder, en we kwamen weer bij de Nederlandse grens. We waren nu aan de andere kant van Witte Veen, dus snel gingen we door naar het uitkijkpunt die we in gedachten hadden. Al van een grote afstand hoorden we de boomkikkers. We waren nog een kilometer vanaf het uitkijkpunt verwijderd, maar we hoorden ze toch duidelijk. Snel gingen we verder, en het geluid werd steeds duidelijker. Eindelijk kwamen we bij het uitkijkpunt aan, en het geluid was echt oorverdovend. Maar als je goed luisterde, kon je toch horen dat het eigenlijk maar een stuk of 8 boomkikkers waren. Jammer dat ik geen geluiden op mijn weblog kan zetten, want dan had ik het kunnen laten horen. Het begon nu best frisjes te worden, en tevreden fietsten we naar het huisje.
Nog 4 dagen te gaan, dus wordt vervolgd!!!
JFK Natuurblog 